“เมื่อวานไปทำอะไรไว้” น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยถาม ทั้งที่สายตายังคงให้ความสำคัญกับอาหารเช้า
“คือพราว...” เอาเข้าจริงเธอก็พูดไม่ออกอีกตามเคย
“ไปกับอีกคนกลับ กับอีกคนใช้ได้เสียที่ไหน”
คำตำหนิที่ดูเหมือนน้อยนิด ทว่าเมื่อได้สบสายตาแข็งกระด้างคู่นั้น ยิ่งทำให้พิชชาอรที่ตัวเล็กอยู่แล้วยิ่งเล็กลีบเข้าไปอีก
“ว่ายังไงมีอะไรจะแก้ตัวไหม” หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น
“คุณวีเป็นถึงลูกหลานผู้ดีเก่า เธอคิดว่าชาตินี้จะหาผู้ชายดีๆ แบบนั้นได้จากที่ไหนอีก” คนถูกต่อว่าลอบกลืนก้อนแข็งๆ ลงคออย่างยากลำบาก
“อ้อ...” เสียงหัวเราะในลำคอพร้อมกับเสียงของส้อมและมีดวางลง
“... หรือคิดว่าเธอจะได้เป็นคุณหญิงคุณนายของคฤหาสน์แห่งนี้” คราวนี้พิชชาอรไม่อาจยืนเฉยได้ เธอรีบเอ่ยปากปฏิเสธทันที
“พราวไม่กล้าคิดอย่างนั้นหรอกค่ะ”
“ดีที่เธอไม่กล้าคิด เพราะอะไรเธอรู้ไหม... อะไรที่มันสูงเกินตัวเอง ถ้าตกลงมามันไม่ใช่แค่เจ็บ แ
