“ฉันไม่น่าเลี้ยงมันเลย ไม่น่าให้ข้าวให้น้ำให้ที่ซุกหัวนอนกับมัน”
“ที่คุณย่าเลี้ยงดูพราว คิดเหรอครับว่าผมไม่รู้ว่าคุณย่าคิดจะทำอะไรอยู่ หลายปีก่อนงานเลี้ยงวันเกิดโจ คุณย่าตั้งใจจะให้โจเข้าหาพราว อยากให้พราวเป็นของเล่นของโจ และคุณย่าก็คงเสียใจที่รู้ว่าคนที่อยู่ในห้องพราวคือผม”
ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร แม้จะไม่ถูกใจที่มีการเปลี่ยนตัว แต่อย่างไรเสียพิชชาอรก็คือของเล่นของหลานชายนางอยู่ดี จาริณียิ้มที่มุมปาก ไม่ได้ได้แสดงความตกใจออกมาแต่อย่างใดที่หลานชายล่วงรู้ความคิดของนาง
“มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ กับสิ่งที่มันวางแผนกับยายของมันทำ” จาริณีพูดกดน้ำเสียงต่ำจ้องมองหลายชายอย่างไม่ลดละ
“ฉันเป็นย่าของแก ทำไมแกต้องไปปกป้องเด็กคนนั้นด้วย”
“ผมรู้นะครับว่าคุณย่าเจ็บปวดกับการกระทำของคุณปู่ แต่ท่านก็ชดใช้เวรกรรมที่ทำไปแล้ว”
“ผิดแล้วจิณณ์ ปู่ของแกไม่ได้ชดใช้อะไรเลย เพราะคนที่ยังเจ็บปวดอยู่คือฉัน พวกมันสอ
