“คือ...”
“พราว...”
น้ำเสียงแหบแห้งเรียกชื่อหญิงสาวขึ้น ทำให้จิรัสย์จำต้องหยุดเอาไว้แต่เพียงเท่านั้น ทั้งสองคนสืบเท้าเข้ามาใกล้เตียงใหญ่ คนบนเตียงลืมตาขึ้นเปิดรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย แม้ใบหน้าจะยังคงซีดขาวอยู่ แต่มันก็ทำให้พิชชาอรดีใจไม่น้อย เธอคว้ามือของเขามาแนบกับแก้มตัวเอง จิรัสย์ถึงกับเบือนใบหน้ามองไปทางอื่น
“ปวดตรงไหนไหมคะ” คนถูกถามส่ายหน้า
“ฉันอยากได้น้ำส้ม พราวไปซื้อให้ฉันหน่อยได้ไหม” พิชชาอรรีบพยักหน้ารัวเร็วทันที
“เดี๋ยวพราวมานะคะ”
เธอบอกกกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะโน้มศีรษะให้จิรัสย์แล้วรีบออกไปจากห้อง คนเป็นน้องรู้ว่าพี่ชายไม่ได้อยากดื่มน้ำส้มแต่อย่างใด แต่คงอยากกันหญิงสาวออกไปเพื่อพูดคุยบางเรื่องกับตน
“เป็นไงบ้าง”
“ยังไม่ตาย”
“ปากดีอย่างนี้ไม่น่าช่วยเลย” จิรัสย์สวนกลับพร้อมกับพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ขอบใจ”
“คิดว่าจะพูดคำนี้ไม่เป็น” จิณณ์มองเพดานห้อง ก่อนจะยอ
