Ep 3 สบตา
866 คำ
ปกติเฮดว๊ากอย่างเหนือไม่เคยวุ่นวายกับกิจกรรมรับน้อง เขาจะยืนอยู่ด้านล่างของเวทีแล้วให้พี่ว๊ากคนอื่นเป็นคนจัดการ เขาได้ตำแหน่งนี้มาเพราะเพื่อน ๆ อ้อนวอนให้เขาเป็น เนื่องจากคนอื่นเห็นว่าบุคลิกเขาก็เหมาะสม ทั้งนิ่งและเยือกเย็นเรียนก็เก่งหน้าตาก็ดี เพียบพร้อมขนาดนี้แค่มายืนเฉย ๆ ก็เป็นเกียรติเป็นศรีมากพอแล้ว แม้แต่สายรหัสเขาก็ยังพูดคุยด้วยนับคำได้
"เมื่อวานไม่มา...ทำไมวันนี้ถึงอยากขึ้นเวทีว่ะ" เสียงโอมเพื่อนสนิทเหนือที่เป็นพี่ว๊ากเอ่ยถาม
"ก็...แค่อยากมาดู"
ทำไมเขาถึงมา ?? รายชื่อหลานรหัสที่เขาเพิ่งจะเห็นวันนี้ ชื่อนี้นามสกุลนี้แถมชื่อเล่นแบบนี้มีคนเดียวเท่านั้น เขาแค่อยากมาดูให้เห็นกับตาว่าคนใจร้ายในวันวานตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง และเขาเองถ้าเจอเธออีกครั้งเขาจะสามารถทำใจได้ไหม เสียงพี่ว๊ากเพื่อนโอมของเขาแหกปากแจ้งประกาศการปรากฏตัวของเขา เสียงฮือดังระงมไปทั่วหอประชุมใหญ่ที่ถูกจัดเป็นศูนย์รับน้องเฉพาะคณะวิศวะเท่านั้น ขายาวของเขาก้าวเดินขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย พี่ว๊ากคนอื่น ๆ ขยับเพื่อให้เฮดว๊ากได้ยืนอยู่ที่เซนเตอร์ของเวที เสียงของเขาที่ดังและมีความกดดันในน้ำเสียงที่ใครได้ยินแล้วออกจะขนลุกมากกว่าชื่นชม
"สวัสดีผมลมเหนือเป็นเฮดว๊าก"
"สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ"
สายตาของคนที่เคยมองกันในทุกช่วงเวลาของชีวิตในทุกการเติบโตและทุกการกระทำ กลับมาจ้องประสานกันอีกครั้งจากที่ห่างหายกันไปนาน มันคือเรื่องบังเอิญก็อาจจะใช่แต่การที่เขาทำให้เธอได้มองเขาอีกครั้งเต็ม ๆ ตามันคือความตั้งใจต่างหาก อะไร ๆ ที่เคยคิดว่ามันได้จืดจางหายไปแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างทุกความทรงจำได้ย้อนกลับมาจนไม่รู้ว่างานนี้ใครจะสามารถหลบเลี่ยงไปได้อีก
"ภายใน 24 ชั่วโมงผมหวังว่าพวกคุณคงจะหาลายเซ็นของสายรหัสได้ครบไม่อย่างงั้น...คงรู้นะครับ"
"ค่ะ/ครับ"
ใช่...เขาวางกับดักไว้ให้เธอเดินเข้ามาหา แม้จะรู้ว่าตัวเองทำแล้วเจ็บแต่ก็ยังจะทำ เรื่องล่าลายเซ็นเป็นเรื่องที่เขาเพิ่งคิดได้เมื่อกี๊แล้วก็พูดโพล่งออกไปโดยที่บรรดาเพื่อนก็หันมองกันเลิ่กลั่ก จากที่ประชุมกันไม่ใช่แบบนี้ แต่พวกเขาจะขัดใจลมเหนือก็คงไม่ได้ ปกติเขาไม่ได้เป็นคนพูดมากหรือปากพล่อยทุกคนเลยต้องตามน้ำไป
เมื่อพูดเสร็จเขาก็เดินลงจากเวทีแล้วก็ก้าวเท้ายาว ๆ ออกไปจากที่นั่นทันที เขาทนยืนมองตาแป๋ว ๆ ของยัยน้องนานกว่านี้อีกไม่ไหว มันทำให้ใจเขาอ่อนยวบไม่เป็นท่า สายตาที่เธอจ้องมองเขากลับมายังคงเป็นสายตาแบบเดิม แบบที่มองเขามาเสมอและเขาก็รักในสิ่งนั้น รักมากเกินไปด้วยซ้ำ
"ฟา...สรุปลุงรหัสแกคือเฮดว๊ากหรอ"
"ก็เพิ่งรู้เหมือนกัน"
"น่ากลัวจัง"
"..."
ฟาฟาลืมสนใจรายชื่อลุง/ป้ารหัสกับปู่/ย่ารหัส เธอมัวแต่สนใจพี่รหัสมากกว่ากว่าจะมารู้ตัวก็พบว่ารายชื่อในมือเป็นชื่อของคนพี่ เธอไม่รู้ว่าเขาจงใจมองเธอรึเปล่า แต่เขาไม่หลบตาเธอสักนิดตอนที่เธอนั่งมองเขา ลายเซ็นของเธอขาดแค่ของเขาเท่านั้น เนื่องจากเมื่อวานตอนที่พี่รหัสเอาสมุดไปเซ็นให้เขาได้ยื่นไปให้ปู่รหัสเซ็นด้วย ตอนนี้เธอเลยต้องเดินไปหาพี่รหัสอีกครั้งเพื่อถามว่าลุงรหัสอยู่ที่ไหน
"น่าจะอยู่ห้องเฮดเราเดินไปทางเดียวกับห้องกิจกรรมนะแล้วเดินไปห้องในสุดขวามือ"
"ขอบคุณค่ะ"
มือเล็กกำสมุดลายเซ็นไว้แน่น เธอต้องพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแล้วจ้ำไปหาคนที่เธอคิดว่าจะลืมเขาได้แล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาเรียนที่นี่ เพราะตอนนั้นที่เธอวิ่งไปหาเขาที่บ้านเพื่อจะถามว่าเขาสอบติดที่ไหน เขาก็หายไปแล้วเธอก็ไม่กล้าจะถามคนในบ้านของเขา ไม่ใช่ว่าทุกคนไม่เอ็นดูเธอแต่เพราะเธอเองรู้สึกน้อยใจที่เขาไปไม่ลาสักคำมากกว่า เธอจึงปิดตายเรื่องของเขาไปตามที่เขาต้องการ
ฟาฟาบอกใบตาลว่าให้แยกย้ายกันไปตามลายเซ็นแล้วจะได้กลับมาเจอกันที่ม้าหินข้างตึก ใบตาลก็เห็นด้วยจะได้ไม่เสียเวลาลากกันไปลากกันมา เหตุผลจริง ๆ คือเธอไม่อยากให้เพื่อนมาติดอยู่ในสถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้ พี่เหนือคนใจดีคนเก่าไม่มีอีกแล้วด้วย เหลือแต่พี่ลมเหนือเฮดว๊ากเสียงดังเท่านั้น
- ผู้เขียน
