Ep 4 หมาคอตก
1065 คำ
ด้วยความที่เวลานี้เป็นเวลาเย็นพอสมควรแต่ก็ไม่ถึงกับมืดค่ำ จึงไม่มีใครเดินขึ้นมาที่ห้องเฮดเพราะพี่ว๊ากคนอื่นก็กลับบ้านหลังจากสั่งเลิกประชุมรับน้อง ฟาฟาเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องป้ายที่ติดไว้ระบุว่าห้ามบุคคลภายนอกเข้า เธอยกมือขึ้นเคาะไปที่ประตู 2-3 ครั้ง ได้ยินเสียงคนด้านในตอบรับให้เข้ามาได้ เสียงที่คุ้นเคยแม้ว่าจะอยู่หลังประตูบานใหญ่แต่เธอก็จำได้ดี อย่าว่าแต่มือที่สั่นเลยฟาฟาสั่นไปทั้งตัวก็ว่าได้ เธอเปิดประตูเข้าไปพบคนที่เธอตามหานั่งอยู่ตรงหลังโต๊ะที่มีกองเอกสารวางอยู่มากมาย เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอสักนิด กระทั่งเธอก้าวเท้าไปยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ
"พี่ค่ะ...เรารบกวนพี่เซ็นลายเซ็นให้หน่อย"
"ฮึ"
คนตรงหน้าวางปากกาลงบนโต๊ะเอนหลังไปพิงเก้าอี้ก่อนจะเงยหน้ามามองเธอพร้อมกับหัวเราะในลำคอ เธอไม่ชอบสิ่งที่เขาทำสักนิดมันดูเหินห่างและเยาะเย้ยเหมือนกับว่าสิ่งที่เธอทำอยู่คือการที่เธอกำลังต้องอ้อนวอนเขา ทั้ง ๆ ที่มันก็แค่ลายเซ็นรุ่นพี่คนนึงเท่านั้น ทำไมเขาถึงทำอะไรให้มันดูยากเย็นแบบนี้หรือเขาตั้งใจจะแกล้งเธอกันแน่
ฟาฟาที่ตอนนี้รู้สึกกระอักกระอ่วนแถมยังมีความหลากหลายอารมณ์ตีกันจนมึน เธอจ้องหน้าเขาเต็มสองตาพยายามไม่ให้น้ำใส ๆ ไหลออกมาเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะพูดจาทำร้ายจิตใจหรือแสดงท่าทีที่ตอกย้ำว่าเขาไม่สนใจเธอมากเข้าไปอีก ถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงยิ่งรับไม่ไหว มือเล็กที่สั่นเทายื่นสมุดออกไปพร้อมกับปากกาที่เธอลืมไปว่ามันไม่ควรให้เขาเห็น ปากกาแบรนด์หรูสลักชื่อเล่นของเธอที่เขาเป็นคนมอบให้ตอนวันเกิดตอน 15 เธอเก็บมันไว้อย่างดีและใช้มันตลอด มันเป็นสิ่งเดียวที่เธอรู้สึกว่ามีเขาอยู่ใกล้ ๆ เวลาที่ห่างกัน
เหนือที่ตอนแรกแค่อยากจะแกล้งคนใจร้ายสักหน่อย แต่พอเห็นสิ่งที่เธอยื่นออกมาเขาถึงกับสตั้นไปช่วงขณะ เขาเองก็สับสนในความรู้สึกไม่น้อยที่เห็นเจ้าสิ่งนั้นในมือเธอตอนนี้ ใจที่เคยคิดว่าแข็งแกร่งพอจะเอาคืนเรื่องที่เธอทำไว้ ตอนนี้มันลืมไปหมดภายในเวลาไม่กี่นาที แต่ดูเหมือนเขาจะช้าเกินไป ยัยน้องดึงสมุดกลับใส่กระเป๋าใบโต แล้วก็หันหลังเตรียมตัวจะเดินออกนอกประตู เขารีบลุกกระโดดข้ามโต๊ะทำงานเพื่อให้ถึงตัวเธอก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปเปิดประตู
"เดี๋ยว"
"อึก"
"ยังไม่ได้เซ็น"
"อึก...มะ ไม่ต้องแล้ว เราไม่อยากได้แล้ว"
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างที่เธอห้ามตัวเองไม่ได้ เธอไม่ต้องการที่จะยืนอยู่กับเขาตรงนี้อีกสักวินาทีเดียว ถ้าไม่มีลายเซ็นแล้วเรียนต่อไม่ได้ก็ช่างมัน เธอจะลาออกไปเข้ามหาลัยอื่นแทน ดีกว่าต้องทนอยู่กับเขาที่ทิ้งเธอไปโดยไม่ลา พอกลับมาเจอกันเขายังทำให้เธอรู้สึกแย่มากกว่าเดิม
"คุยกันก่อน"
"อึก...เราไม่มีอะไรคุยช่วยเอามือออกจากประตูด้วยค่ะรุ่นพี่"
"ฟา"
"ช่วยเปิดประตูด้วย"
สวรรค์ดันไม่เข้าข้างคนเจ้าเล่ห์ประตูถูกผลักเข้ามาจากด้านนอก โอมกับไจ๋เพื่อนแก๊งเดียวกับลมเหนือกลับเข้ามาเอากระเป๋าเพื่อจะกลับบ้าน ฟาฟารีบหมุดออกไปตรงช่องว่างแล้ววิ่งหนีลงบันไดไปทันที เสี้ยวนาทีที่เห็นหน้าใบของยัยน้องเปื้อนเปรอะไปด้วยน้ำตา เขาอยากดึงเธอเข้ามากอดแต่ติดเพื่อนตัวใหญ่สองคนที่เข้ามาไม่รู้จักเวล่ำเวลา แถมยังทำเหมือนในซีรี่ส์น้ำเน่าเขาไปซ้ายเพื่อนก็ซ้าย ไปขวาเพื่อนก็ขวาสุดท้ายกว่าจะเอาตัวเองออกมาพ้นประตูห้อง ยัยน้องก็หนีไปไหนแล้วไม่รู้
"เหี้ยเอ้ย!!!"
"ด่ากู/ด่ากู"
"เออ..."
"เอ้า/ไรว่ะ"
จากคนที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าตามชื่อ ตอนนี้ก็คอตกเป็นหมาวิ่งไล่ตามรถขายไก่ปิ้ง แบบวิ่งให้ตายยังไงก็ไม่ทันอดกินไม่พอแม้แต่กลิ่นจะดมก็ยังไม่มี เขาทำได้แค่สบถใส่เพื่อนเสียงดังลั่น แล้วก็เดินกลับเข้าไปหยิบของใส่กระเป๋าเพื่อจะกลับคอนโด ปากกาของยัยน้องนอนกองอยู่ที่พื้นยังดีที่เขาเห็นก่อนจะเหยียบมัน
ยัยน้องเองก็ไม่รู้ตัวว่าทำปากกาหล่นเพราะตอนดึงสมุดกลับเธอมือสั่นกว่าตอนยื่นสมุดออกไป เธอตกใจที่ตัวเองยื่นปากกาแท่งนั้นไปให้คนพี่เห็น เขาจะคิดอะไรเธอไม่รู้แต่สำหรับเธอมันน่าขายหน้ามาก เธอยึดติดกับเขามากเกินกว่าที่ตัวเธอจะรู้ตัวจนวันนี้ เธอเอามือปาดน้ำตาออกจนหมดแวะเข้าห้องน้ำล้างหน้าก่อนจะรีบไปหาใบตาลที่ยืนรออยู่
"เป็นอะไรฟา"
"แมลงเข้าตา"
"จะไปห้องพยาบาลก่อนไหม"
"ไม่อ่ะกลับกันเถอะ...ฟาหิวแล้ว"
ใบตาลกับฟาฟาอยู่คอนโดเดียวกันแต่คนละชั้น ทั้งคู่ไม่ได้ซื้อแต่จ่ายค่าเช่าเป็นรายปี เพราะทางบ้านมองว่าเรียนจบก็ต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศทั้งคู่ ทั้งสองบ้านเลยไม่ซื้อคอนโดให้ตอนนี้ แต่ถึงทั้งคู่จะสนิทกันมาตั้งแต่ช่วงมัธยมปลาย ใบตาลก็ไม่ได้รับรู้เรื่องของพี่ชายข้างบ้านของเพื่อนสนิท ฟาฟาในตอนนั้นยังไม่รู้ว่าความสนิทและใกล้ชิดระหว่างเธอกับคนพี่คือความรัก เธอเองก็ยังเด็กจนกระทั่งเขาหายไป สิ่งที่ไม่ได้หายตามเขามันค่อย ๆ ก่อตัวจนกลายเป็นสิ่งที่หนักเกินกว่าคำว่าพี่ชาย ยิ่งเติบโตยิ่งเข้าใจว่าความรักคืออะไร สำหรับเธอความรักก็คือเขา พี่เหนือที่แสนใจดีคนเดิม...คนเดียวเท่านั้น
- ผู้เขียน
