Ep 5 เจอ
1017 คำ
"แปลกมากนายกลับบ้านวันธรรมดา...เหนือ"
"พี่หนาว"
"..."
"มีเบอร์ฟาไหม?"
"นึกยังไงถามเห็นไม่พูดถึงน้องมาตั้งแต่ย้ายไปอยู่คอนโด"
"ผมเดินไปที่บ้านฟาแต่ไม่มีใครอยู่"
"ไปจีนหมดฟาติดเรียนเลยไม่ได้ไป...ตอนนี้น่าจะอยู่คอนโดมั๊ง"
"เบอร์ฟา"
"โอ๊ะ...อย่าบอกนะที่ขับรถกลับมาเพราะเรื่องนี้นายโทรมาถามก็ได้ป่ะ"
ไม่ใช่ว่าลมเหนือคิดไม่ได้เรื่องโทรถามพี่สาวคนคนสวย "โอบหนาว" แต่เขาคิดเองว่ายัยน้องยังอยู่บ้าน ไม่คิดว่าเธอจะย้ายออกไปอยู่คอนโดเหมือนกัน จากมหาลัยกับบ้านของพวกเขาถ้ารถไม่ติดก็ใช้เวลาเดินทางร่วมชั่วโมงได้ แต่เขาก็ไม่อยากตอบอะไรพี่สาวมากไปกว่านี้ ความร้อนใจที่มีมันมากมายเกินกว่าจะเอ่ยปากบอกใครต่อใครได้
"08x-xxx-xxxx"
"พี่หนาวรู้ไหมว่าคอนโดฟาอยู่ไหน?"
"ฮึ...รู้ตัวช้ารึไงจ๊ะลมเหนือ"
"พี่หนาว!!!"
"ที่รู้เพราะบังเอิญนะบอกก่อนพอดีเพื่อนพี่อยู่ที่นั่นแล้วอาทิตย์ก่อนดันเจอกันตอนขึ้นลิฟต์"
"เพื่อนหรือแฟนเอาดีๆ"
"ยุ่ง!!!"
ร่างสูงก้าวเท้ากลับออกไปที่รถแล้วขับออกจากตัวบ้านไปโดยไม่รอเจอพ่อแม่ที่กำลังเดินทางกลับจากบริษัท เขาเลี่ยงที่จะกลับมาบ้านแต่ก็ยังพอมีแวบกลับเข้ามาบ้าง แต่ก็เฉพาะวันสำคัญ ๆ เท่านั้นและเขาเลือกที่จะเปลี่ยนรถ ทำให้ยัยน้องข้างบ้านของเขาไม่เคยรู้ว่าเขากลับมาตอนไหน และยัยน้องเองก็ไม่เห็นเคยคิดจะตามหาเขาสักนิดที่ผ่านมา ไม่เคยกลับมาเหยียบที่บ้านของเขาสักครั้ง จากปากคำของแม่บ้านและคนขับรถในบ้านที่เขาเคยแอบถาม
รถหรูคันดำสนิทจอดอยู่ระหว่างตึกสูงสองตึก เขากดมือถือโทรถามพี่สาวว่าเจอยัยน้องที่ตึกไหน อย่างน้อยเขาจะได้เฝ้าถูกตึกแล้วก็ได้คำตอบกลับมาว่าตึก A ชั้น 20 เพราะยัยน้องออกจากลิฟต์ชั้นนั้น พี่สาวเขาเห็นกับตาแต่ไม่ได้คุยอะไรได้แต่รับไหว้จากยัยน้องเท่านั้น เขานั่งให้แอร์เป่าอยู่เกือบชั่วโมงก็จะก้าวเท้าลงมาแอบอัดบุหรี่ ในที่สุดสวรรค์ก็ใจดีกับเขาอยู่บ้าง
"ฟา"
"อึก...พี่ ระ รุ่นพี่"
"พี่ขอคุยด้วยหน่อย"
"..."
"นะ"
"อึก"
น้ำตาที่ไหลเป็นสายไปเมื่อช่วงเย็นกำลังจะตีกลับมาอีกครั้ง ฟาฟาต้องฮึบอย่างสุดความสามารถเธอไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเขา เธอไม่อยากให้เขามาสมเพชเธออีก ถ้าที่ผ่านมาเป็นเพราะเธอทำให้เขารำคาญใจถึงขนาดหนีหน้ากันไปโดยไม่กล่าวลา เธอก็จะเป็นคนไปเองจะได้ไม่มีถูกเขาพูดทำร้ายจิตใจ ร่างเล็กตั้งหลักจะหันกลับเข้าตัวตึกก็ถูกมือหน้าจับเข้าที่แขนเสียก่อน ตัวเธอก็แค่นี้จะไปเร็วกว่าเขาได้อย่างไร ตอนเย็นที่รอดมาได้ก็เพราะเพื่อน ๆ เขาเข้ามาขวางไว้พอดี
"คุยที่ห้องฟาได้ไหม?"
"หืม"
"ก็ตรงนี้มันมีคนเดินไปมา"
"..."
"แต่"
"นะ"
"..."
"พี่พูดไม่นาน...สัญญา"
ฟาฟาเองก็เริ่มเห็นว่ามีนักศึกษา KS เดินไปมาตามที่เขาว่า น่าจะเป็นเพราะพวกเขาก็ลงมาหาซื้ออาหารเย็นเหมือนเธอ ร้านสะดวกซื้อใต้ตึกก็เต็มไปด้วยผู้คน เธอจึงจำใจยอมให้เขาขึ้นห้องแม้ว่าจะไม่รู้เลยว่าเขาตามเธอมาได้ยังไงและตามมาเพื่ออะไร ห้องของฟาฟาเป็นห้องขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กมีของไม่เยอะ ไม่เหมือนกับห้องนอนที่บ้านของเธอ ที่ที่เคยเป็นของเขาทุกพื้นที่ในห้องนั้นยกเว้นตู้เสื้อผ้า เขาสัมผัสมันมาหมดแล้ว หมอน ผ้าห่ม แม้แต่แก้วน้ำก็ดื่มแก้วเดียวกันตลอด แต่ในตอนนี้ทุกอย่างมันดูผิดที่ผิดทางไปซะหมด
"รุ่นพี่จะนั่งไหม?"
"ฟา"
"รับน้ำไหมคะ?"
"หนูฟา"
เขาเรียกชื่อยัยน้องแบบนี้เท่ากับตอกปิดฝาโลงให้เธอเลย พี่เหนือกับหนูฟาแบบนี้สินะถึงจะถูกต้อง ร่างบางเริ่มสั่นเทายกมือปิดหน้าตัวเองแล้วก็ปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาอย่างที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป พี่เหนือไม่รอที่จะให้อะไรมันช้าไปกว่านี้ เขาขอลืมภาพที่หนูฟายิ้มให้กับเพื่อนผู้ชายคนนึงที่ประตูโรงเรียน มือน้อยรับของขวัญบางอย่างเข้ามากอดแน่นที่อก เขาเจ็บมากแต่ตอนนี้เขาจะทำเป็นลืมมันไป
ร่างบางถูกคนพี่สวมกอดไว้อยู่เนิ่นนานก่อนที่เขาจะช้อนตัวเธอขึ้นแล้วเดินมานั่งที่โซฟา แต่ไม่ใช่ที่เบาะมันคือหน้าขาของเขา เสื้อช็อปที่ตอนนี้เปียกไปทั้งแทบเพราะน้ำตาของยัยน้อง นิ้วยาว ๆ เกลี่ยผมออกจากใบหน้าสวย ถึงจะบวมแดงไปหมดแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความน่ารักของเธอลดลง
"ที่ผ่านมามีใครได้เข้าใกล้หนูแบบนี้รึเปล่า...หืม"
"..."
"เสียใจเรื่องอะไร"
"..."
"เพราะพี่หรอ"
"..."
หนูฟาไม่พูดตอบและไม่มองหน้าพี่เหนือสักนิด เธอยังมองหลุบต่ำลงพื้นทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาจ้องหาคำตอบจากเธอไม่วางตา จะลุกหนีก็ไม่ได้มือหนาจับกระชับที่เอวของเธอไว้แน่น อย่าว่าแต่เรี่ยวแรงจะต่อสู้เลยแค่แรงจะพูดไล่เขาไปเธอยังไม่มี กลิ่นหอมของตัวคนพี่ที่เคยห่างหายไปตอนนี้มันใกล้เสียจนเธอเผลอสูดดมเข้าไป กลิ่นหอมแบบนี้มีแค่เขาคนเดียว เขาคนเดียวที่ทำให้เธอไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนจนถึงตอนนี้
- ผู้เขียน
