นลินนิภากลับเข้ามาในโรงพยาบาลรักษ์อีกครั้งในช่วงเกือบบ่ายสอง หลังจากขับรถไปส่งบูรณิมาที่ร้านหนังสือมือสองแห่งหนึ่ง เธอตั้งใจมารับปานระพีกลับบ้านด้วย เพราะรถอีกฝ่ายยางระเบิดรถเสียหลักชนเกาะกลางถนนไปเมื่อเช้า ดีที่คนไม่เป็นอะไร ไม่งั้นเธอต้องเสียอาสาวผู้เป็นที่รักไปแน่ๆ
เท้าเรียวในรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังชะงัก เมื่อตาเหลือบไปเห็นปานระพีกำลังยืนคุยอยู่กับกองทัพ ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยมีอดีตไม่น่าจดจำร่วมกัน สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวไปหาคนทั้งคู่
“อาแพร! กลับบ้านกันเถอะค่ะ”
เสียงใสๆ ที่ดังขึ้นจากทางเบื้องหลังทำให้หมอหนุ่มหันไปมองผู้มาใหม่ ก่อนจะฝืนยิ้มให้ หากแต่หญิงสาวกลับทำเมินเหมือนไม่เห็นว่ามีเขาอยู่ตรงนั้น
“หวัดดีนนนี่”
“อือ…” นลินนิภารับคำในลำคอไปส่งๆ สายตายังเมินไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย
“งั้นผมไปตรวจคนไข้ก่อนนะครับ ได้เรื่องยังไงอย่าลืมโทรบอกผมด้วยนะครับ” กองทัพละสายตาจากอดีตแฟน แล้ว
