“ค่ะ” เธอรับคำเสียงสั่นระริก หัวใจเหมือนโดนบีบคั้นอย่างรุนแรง ปราชญ์รู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อยเมื่อได้ยินหญิงสาวตอบเช่นนั้น เธอไม่ปฏิเสธ แสดงว่ามั่วมานานแล้ว ทำงานแบบนี้จะให้เขาคิดเป็นอื่นไปได้อย่างไรกัน
“เดี๋ยวพี่จะไปส่งที่บ้าน”
“ค่ะ” อัญชิตารับคำบอกเขาไปด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ ในสมองครุ่นคิดอะไรมากมาย พอกลับไปถึงบ้านมารดาก็ออกมาต้อนรับ พอเห็นว่ามีผู้ชายมาส่งก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เข้ามากระซิบถามเธอด้วยเรื่องที่ชวนฟังแล้วน่าอายนัก
“แขกเหรอลูก ได้ทิปหนักไหม หน้าตาดีขนาดนี้ ขับรถก็แพ้งแพงคงได้หลายตังค์ละสิ แม่บอกแล้วไงทำงานสบายๆ ไม่ต้องเหนื่อย แค่แต่งตัวสวยๆ ก็มีเงินมีทองใช้แล้ว” คำกระซิบแต่ปราชญ์ก็ยังได้ยิน อัญชิตาหน้าแดงร้อนผ่าว เธออายแสนอายกับประโยคของมารดา
“แม่คะ หยุดสักทีเถอะค่ะ”
“เข้าไปดื่มน้ำในบ้านก่อนสิคะคุณ จะค้างคืนที่นี่ต่อก็ได้ค่ะ ถึงบ้านของเราจะคับแคบไป แต่อัญก็มีห้องส่วนตัว”
“แ
