เดชดนัยกลับมาบ้านของผิงพร้อมกับทุกคน เขาก็ใจหายใจคว่ำ ดีที่ไปทันหากไม่ทันมันคิดสั้นไปจะทำอย่างไร ตอนนี้แค่รอให้มันอาบน้ำก่อนแล้วเขาค่อยกลับ
“สบายใจได้แล้วนะผิง มีอะไรก็ค่อย ๆ คุยกัน” ภริตายังรู้สึกว่าใจยังหวิว ๆ ชอบกล ก่อนหน้านี้ยอมรับว่ากลัวมาก กลัวลูกไม่มีพ่อ กลัวต้องอยู่อย่างรู้สึกผิด กลัวว่าเขาจะตายจาก หากแยกกันอยู่แต่รู้ว่าเขายังอยู่เธอทำใจได้ แต่จากตายโดยที่เหตุผลเพราะเธอคิดว่าหัวใจสลาย
“ขอบใจดนัยมากนะ” เธอยื่นมือไปจับมือของเพื่อน เขาจึงดึงผิงเข้ามากอดปลอบใจ คงจะเสียขวัญมาก
“ต่อไปนี้ก็ลองให้โอกาสมันอีกสักครั้ง หากมันยังเลวเหมือนเดิมเดี๋ยวจะช่วยกระทืบมันเอง” เดชดนัยพูดติดตลกไม่ให้เพื่อนเศร้าจนเกินไป คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมมีกันอยู่แค่นี้ เขาก็ไม่อยากจะเสียใครสักคนไปเหมือนกัน แม้ตอนแรกอยากจะให้ทั้งคู่แยกทางไป แต่เมื่อรู้เหตุผลที่แท้จริงแล้ว ให้โอกาสมันได้เป็นพ่อที่ดีดูบ้างก็
