เสียงนั้นทำให้ภริตาวางรีโมททีวีแล้วเปิดม่านตรงห้องรับแขก เห็นเขายืนอยู่มืด ๆ หน้าบ้านก็ถอนหายใจ
“มาจริง ๆ ด้วย!”
เธอเหมือนแปลกใจตัวเอง ทั้งที่ไม่ได้คิดจะรอเขา แต่รู้สึกสบายใจที่เขากลับมา ‘นี่เธอหวังอีกแล้วเหรอไม่เข็ดหรือไง’ ในหัวใจกำลังด่าตัวเองในใจที่ง่ายนัก แต่สมองกลับสั่งให้ขาสองข้างเดินออกไปเปิดประตู ต่อมอยากรู้ทำงานขึ้น ตั้งใจจะไปดูว่าเขาพูดจริงหรือโกหกเพื่ออยากเข้ามาในบ้านเธอกันแน่
เมื่อเธอก้าวออกจากบ้าน คนที่ยืนเศร้าเหมือนหมาหงอยก็หูตูบดีใจราวกับเจ้านายโยนกระดูกให้ ทั้งยื่นหน้ายื่นตาผ่านรั้วเข้ามาจนเธออดอมยิ้มไม่ได้ แต่ก็ต้องเก็บสีหน้าอาการให้ดี ไม่ให้เขาจับได้ว่าเธอกำลังยิ้ม
“ดึกแล้วจะมาทำไมอีกทำไมไม่กลับบ้าน” เธอก็ห่วงบ้าน ทั้งไม่ได้กลับไปหลายวัน ส่วนอีกคนก็เอาแต่เฝ้าเธอ จนไม่รู้มันรกแค่ไหนแล้ว ฝุ่นจะหนาหรือเปล่า เขาจะลืมเปิดไฟทิ้งไว้ไหม
ยอมรับว่าบ้านหลังนั้นมีทั้งสุขและ
