ชินหวางอ๋องในสภาพสาบเสื้อหลุดลุ่ย ผมเผ้าสยาย แบกสตรีผู้งดงามดั่งมนต์จำแลงของปีศาจเดินดุ่มเข้าไปที่เตียงกว้าง เขาโยนนางลงบนเตียง
“ว๊าย เล่ออี้ อย่านะ” ร่างอรชรกระถดกายถอยไปจนติดริมขอบเตียงด้านใน สาบเสื้อสีแดงสดเปิดออกเผยให้เห็นอกอิ่มเย้ายวนตาโผล่พ้นสาบเสื้อสีตัดกับผิวขาวราวหิมะของนาง
“หากสามีต้องการ ภรรยาจะละเลยหน้าที่หรือ” เขายืนจ้องมองนางในสภาพล่อแหลม ลอนหน้าท้องแกร่งแน่นขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจหอบกระชั้น เรี่ยวแรงนางมีไม่น้อย เขาถึงกับเหนื่อยเมื่อต้องแบกคนตัวเล็กกว่ามาโยนไว้บนเตียง
“ขะ ข้า เอ่อ ไม่ขัดข้อง เพียงแต่วันนี้ข้าเหนื่อย” นางสบตาเขา ดวงตากลมโตมีน้ำตาเอ่อคลอ
“ข้าไม่ได้พบเจ้าถึงสองเดือน มิใช่เพียงสองสัปดาห์ตามที่เจ้าเข้าใจ” ชินหวางอ๋องกล่าวกับนาง ห้วงเวลาที่นางเข้าใจว่านางตายไปคือสองสัปดาห์ แต่แท้จริงแล้วเวลาผ่านมานานราวสองเดือนล่วงเลยไป
“ข้าเพิ่งฟื้น ยังจำอะไรไม่ได้มากนัก
