ชินหวางอ๋องเล่ออี้ลืมตาตื่นขึ้นมาในยามซื่อ ท่านอ๋องมักตื่นแต่ยามเหม่า แต่อาจเป็นเพราะ ‘นาง’ ในอ้อมกอด จึงอยากใช้เวลาซึมซับความอบอุ่นจากร่างนุ่มนิ่มให้นานอีกนิด
“หวินซีตื่นเถิด” มือหนาปัดผมออกจากใบหน้านาง
“เช้าแล้วรึเจ้าคะ เอ่อ เพคะ” เปลือกตางามขยุกขยิกลืมตาตื่นขึ้นในอ้อมกอดท่านอ๋อง พยายามหัดใช้คำราชาศัพท์ให้ชินกับศักดิ์ฐานะ
“ยามซื่อแล้ว” เขาผุดลุกขึ้นนั่ง
หวินซีบิดกายอย่างเกียจคร้าน นางหาวนอนอย่างมิได้ระวังกิริยา แต่ยังมีมารยาทยกมือขึ้นป้องปาก มือน้อยดึงสาบเสื้อมาปกปิดเรือนกายของตน ท่าทีปล่อยตัวตามสบาย ราวกับเป็นสามีภรรยากันมาหลายปีทำให้ชินหวางอ๋องประหลาดใจ
“เสด็จพี่เพคะ หม่อมฉันอยากได้กุญแจห้องเก็บสมบัติ” มือเรียววางบนบ่าชินหวางอ๋อง กล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แสดงทีท่าอย่างอดีตพระชายาเอกหวินชิง
“มีอะไรอยู่ในห้องเก็บสมบัติ” ท่านอ๋องขมวดคิ้ว นางแสดงท่าทีได้เหมือนหวินชิงอย่างหาที่ติมิได
