4 ผู้ชายอบอุ่น
1791 คำ
เนเน่กระทืบเท้าเดินออกไปด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นัก ชายหนุ่มปรายตามองไปยังห้องนอนของนิตาก่อนจะเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง
“เดินตากฝนแค่นั้นคงไม่ตายง่าย ๆ หรอกใช่ไหมนิตา”
เขาพูดออกมาเบา ๆ แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงกว้าง ลึก ๆ ในใจของเขาก็แอบห่วงเธออยู่เล็กน้อยแต่ก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจมากกว่า
อาการของนิตาดีขึ้นตามลำดับเพราะเนเน่ที่คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ในระหว่างที่เธอป่วยอยู่ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียวที่ชินจะโผล่หน้ามาดูอาการเธอ เขาออกจากบ้านแต่เช้าและกลับมาเมื่อดึกมากแล้ว
“พี่ ย้ายไปอยู่กับหนูเถอะ”
เนเน่พูดขึ้นในขณะที่กำลังเก็บของเตรียมกลับบ้าน เธอห่วงพี่สาวมากและไม่อยากให้อยู่บ้านหลังนี้อีกต่อไป
“พี่ไม่เป็นไรเนเน่ ไม่ต้องห่วงนะ”
“เฮ้ออ ก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าพี่ต้องพูดแบบนี้”
เนเน่รู้นิสัยของนิตาดีว่าเป็นคนยังไงแต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้ ถึงนิตาจะชอบพูดว่าไม่เป็นไรแต่ลึก ๆ แล้วคงเจ็บปวดไม่น้อย
“งั้นหนูกลับก่อนนะ มีกิจกรรมกับทางมหาลัยพรุ่งนี้ด้วย คงไม่อยู่หลายวันเลย”
“อื้ออ ขอบใจมากที่มาดูแลพี่นะ”
นิตาออกมายืนส่งน้องสาวขึ้นรถกลับคอนโดก่อนจะกลับเข้าไปนอนพักผ่อน เธอไม่เห็นหน้าชินมาร่วมอาทิตย์แล้วเพราะเขาไม่แม้แต่จะโผล่มาเลย ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้งานที่บริษัทจะเป็นยังไงบ้าง
“อยู่เฉย ๆ ก็น่าเบื่อเหมือนกันนะ....”
นิตาอดบ่นออกมาไม่ได้เพราะหลายวันมานี้เธอได้แต่นอนซมอยู่ในห้องเท่านั้น ตามพินัยกรรมแล้วระยะเวลาแต่งงานที่กำหนดคือสามเดือนตอนนี้ก็เหลือแค่สองเดือนเท่านั้น
เธอตั้งใจไว้ว่าจะหย่ากับชินเมื่อครบกำหนดและออกจากบ้านหลังนี้ไปทันที ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่เธอต้องหางานทำเพื่อจะได้ไม่ต้องพึ่งพาเขาอีกต่อไป
เมื่อคิดได้แบบนั้นนิตาก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมาทำอาหารเช้าแบบง่าย ๆ ทาน แม่บ้านของที่นี่ไม่ได้มาทุกวันแต่จะมาแค่วันที่กำหนดเท่านั้นเพราะชินไม่ชอบให้ใครอยู่ในบ้านด้วยนิตาเลยต้องรับหน้าที่ดูแลบ้านบางส่วนด้วย
“บริษัทนี้น่าสนใจจัง”
เธอเห็นประกาศรับสมัครเลขาของบริษัทแห่งหนึ่งที่เพิ่งลงไปเมื่อไม่กี่วันจึงได้ตัดสินใจส่งเรซูเม่ไป ด้วยประสบการณ์ที่เคยทำงานมาน่าจะทำให้เธอได้งานไม่ยากเท่าไหร่
“ทีนี้ก็เหลือแค่นิดเดียวแล้ว....”
เรื่องนี้เธอไม่ได้บอกกับชินเพราะคิดว่ายังไงเขาก็คงไม่อยากรับรู้ ไว้เมื่อครบกำหนดตามพินัยกรรมเธอจะบอกเขาและจากไปทันที
ไม่กี่วันต่อมาใบสมัครของเธอก็ได้รับการตอบรับ เธอได้เข้าทำงานในตำแหน่งเลขาที่บริษัทแห่งหนึ่ง นิตาดีใจมากและเตรียมตัวไปทำงานโดยที่ชินไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“สวัสดีค่ะ ฉันมาเริ่มงานวันแรกค่ะ”
“คุณนิตาใช่ไหมคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ”
เลขาคนเก่าส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้กับเธอพร้อมกับช่วยนำทางไปยังห้องทำงานของประธานบริษัท นิตาสังเกตว่าเธอกำลังตั้งครรภ์แก่คงใกล้คลอดเต็มทีแล้ว
“ขอโทษนะคะ ช่วงนี้เดินเหินไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ เด็กคนนี้ซนมากเลยค่ะ”
นิตาส่งยิ้มกลับไปพร้อมกับถือวิสาสะลูบท้องนูนเด่นอย่างแผ่วเบา ในใจหวนคิดถึงเรื่องที่คงไม่มีวันเป็นจริง
ถ้าเกิดว่าฉันกับพี่ชินมีลูกมันจะเป็นยังไงนะ....ความสัมพันธ์ของเราจะดีกว่าที่เป็นอยู่ไหม....แต่ว่าการจะให้เด็กสักคนเกิดมาฉันก็อยากให้เขาเกิดเพราะความรักมากกว่า
“ไม่เป็นไรค่ะ กี่เดือนแล้วคะ?”
“จะแปดเดือนแล้วค่ะ สามีเลยอยากให้ลาออกเพื่อไปเตรียมคลอด”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณพศิณคะ ฉันพาเลขาคนใหม่มาแล้วค่ะ”
“เข้ามาเลยครับ”
ชื่อของประธานคุ้นหูนิตามากเหมือนเคยได้ยินมาก่อนแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก นิตาก้าวเข้าไปในห้องพร้อมกับยกมือไหว้เขาเพราะดูเหมือนอีกฝ่ายน่าจะอายุเยอะกว่าเธอหลายปีเลย
“สวัสดีค่ะ คุณพศิณ”
“สวัสดีครับคุณ...นิตา เอ๊ะ คนเมื่อตอนนั้นนี่!”
“คะ”
นิตาเงยหน้าขึ้นด้วยความงุนงง เธอกับเขาเคยเจอกันมาก่อนงั้นเหรอ ตอนไหนล่ะ?”
“เดี๋ยวผมขอคุยกับเลขาคนใหม่ก่อนนะครับ คุณกลับได้เลยนะคุณนดา”
“ได้ค่ะคุณพศิณ”
พศิณรอให้เลขาคนเก่าออกไปก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขากระชับสูทให้เขาที่ก่อนจะเดินเข้ามาหานิตาที่ยังยืนงงอยู่
“จำผมไม่ได้เหรอครับ?”
นิจาพยายามนึกแล้วว่าเคยเจอเขาหรือเปล่าแต่ก็นึกไม่ออกเลยจึงได้แค่ส่ายหน้าปฏิเสธไป พศิณผายมือไปยังโซฟามุมห้องเชิญให้เธอไปนั่งก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องวันที่เธอกับเขาได้เจอกัน
“วันนั้นที่คุณเดินตากฝนมาขวางหน้ารถผมไง รู้ไหมผมเกือบชนคุณแล้วนะ ทำเอาตกใจแทบแย่เลย”
“เอ่อ....ฉันจำไม่ค่อยได้ค่ะ”
“อืมม ผมเป็นคนพาคุณส่งโรงพยาบาลเองแหล่ะครับ ตอนนั้นพอผมลงไปคุณก็เป็นลมไปเลยทำผมตกใจมาก เสียดายที่ผมไม่ได้อยู่ดูอาการคุณเพราะต้องไปต่างประเทศน่ะครับ”
นิตาทำท่านึกเล็กน้อยก่อนจะเบิกตากว้าง จะว่าไปตอนนั้นที่ถามพยาบาลก็บอกว่าคนที่พาเธอมาส่งชื่อพศิณนี่น่า
“คุณนี่เอง!”
“ครับ ผมเองครับ โลกกลมเนอะว่าไหม”
เขาฉีกยิ้มออกมาเต็มใบหน้าจนทำให้นิตาอดยิ้มตามไม่ได้ ชายหนุ่มตรงหน้าดูจะเป็นคนอัธยาศัยดีเอาเรื่องเลย
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันเอาไว้”
“เรื่องเล็กน้อยครับ ผมดีใจด้วยซ้ำที่ได้ช่วยคนสวย ๆ แบบคุณ”
ทั้งสองนั่งพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยร่วมทั้งเรื่องงานด้วย วันแรกของเธอผ่านไปได้ด้วยดีเพราะพศิณเป็นกันเองเอามาก ๆ เขาสอนงานเธอเองกับมือพร้อมทั้งให้คำแนะนำในจุดที่เธอยังบกพร่องอยู่
“ตรงนี้ทำแบบนี้แล้วก็แบบนี้ครับจะง่ายและไวกว่าด้วย”
“อ้อ ขอบคุณค่ะ ง่ายขึ้นจริงด้วย”
บรรยากาศในที่ทำงานทำให้นิตาผ่อนคลายลงโดยไม่รู้ตัว เธอสบายใจมากขึ้นเมื่อต้องทำงานที่นี่ เจ้านายเองก็ไม่ได้มีท่าทีจาบจ้วงหรือแสดงท่าทีคุกคามเธอเลย
“งั้นวันนี้พอก่อนดีกว่าครับ คุณกลับยังไงครับ”
“ฉันเอารถมาเองค่ะ”
“เสียดายจังผมอยากไปส่งคุณสักครั้งน่ะครับ”
ท่าทางของชายหนุ่มที่ยกมือเกาคอแก้เก้อทำให้นิตาอดอมยิ้มไม่ได้ เขาเหมือนเด็กหนุ่มที่เพิ่งหัดรักไม่มีผิดเลย
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวสามีฉันจะเข้าใจผิดเอาได้”
พศิณชะงักไปเล็กน้อยแล้วทำหน้าเศร้าลงก่อนจะรีบปรับกลับมาให้ร่าเริงเหมือนเดิม
“นั้นสินะครับ งั้นก็ขับรถดี ๆ นะครับ”
นิตาไม่อยากมอบความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ให้กับใครในตอนนี้ เธอแต่งงานและมีครอบครัวแล้วก็ควรซื่อตรงกับตัวเองแม้ระยะเวลามันอาจจะอยู่แค่สามเดือนเท่านั้น
“ค่ะ”
พศิณมองร่างบางที่เดินออกจากห้องไปด้วยแววตาเสียดาย เขาเห็นเธอยังไม่ได้สวมแหวนก็เลยนึกว่านิตาจะยังไม่มีพันธะซะอีก
“เฮ้ออ ผู้หญิงสวย ๆ ทำไมถึงได้มีเจ้าของหมดเลยนะ เราต้องโสดจนสามสิบจริง ๆ งั้นเหรอ”
เขาชอบเธอตั้งแต่วันที่ช่วยเอาไว้แล้วและอยากสานสัมพันธ์มาตลอดแต่เพราะงานที่ยุ่งแถมยังไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเลยไม่ได้ติดต่อไป พอได้มาเจอกันอีกทีก็กลายเป็นว่าเธอมีเจ้าของไปซะแล้ว
“เขาทำให้คุณมีความสุขหรือเปล่าครับ ทำไมวันนั้นคุณถึงดูเศร้าแบบนั้นกันล่ะ”
สายตาของเธอตอนที่ยืนตากฝนรอรถมาชนยังติดตาพศิณอยู่ เธอดูโศกเศร้าและหมดหวังจนพศิณอดห่วงไม่ได้ ดูไม่เหมือนคู่รักที่เพิ่งแต่งงานเลย
“ผมอยากเห็นตอนคุณยิ้ม มันคงจะสวยน่าดูเลย”
»»»»««««
“กว่าจะกลับบ้านได้นะ มัวแต่ไปเที่ยวเตร่ที่ไหนกัน”
ชินกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะดังปึง! ก่อนจะหอบร่างเดินเข้ามาประชิดตัวนิตา เธอยกมือขึ้นปิดจมูกไว้เพราะเหม็นกลิ่นเหล้าจากตัวเขาพลางถอยหลังไปสองสามก้าว
“พี่ชินเมามากแล้วนะคะ”
“แล้วไง? อ๋อ เกิดจะอยากทำหน้าที่เมียที่ดีงั้นเหรอ เหอะ ตอแหลซะจริง”
“พี่ชิน!”
“เออ!! รู้แล้วว่าชื่อชิน! แต่เธอน่ะจำได้บ้างไหมว่าผัวตัวเองชื่ออะไร! เอาแต่ไปเที่ยวอ่อยผู้ชาย ไม่รู้จักอยู่บ้าน!”
“เพี๊ยะ!!!”
หน้าของชินสะบัดไปตามแรงเหวี่ยงของฝ่ามือบาง ดวงตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธในตอนที่หันมามองหน้าเธอ นิตามองเขาด้วยความผิดหวังปนเสียใจ
“จะเกลียดกันหรือจะพูดทำร้ายจิตใจกันแค่ไหนก็ได้ แต่พี่ชินควรให้เกียรตินิตาบ้าง นิตาไม่ใช่พี่นะที่เอาแต่ออกไปเที่ยวเตร่ทุกคืน อย่าเอานิตาไปเทียบกับตัวเองสิคะ”
น้ำเสียงสั่นเครือของเธอแฝงไว้ด้วยความเสียใจ ชินไม่เคยมองเธอเป็นภรรยาเลย เขาทำเหมือนเธอเป็นอีตัวที่มีหน้าที่บำเรอบนเตียงเท่านั้น
“ให้เกียรติ? ผู้หญิงอย่างเธอมีมันด้วยเหรอนิตา เกียรติของเธอมันหมดไปตั้งแต่ใช้มารยาเพื่อแต่งงานกับฉันแล้ว!”
“กริ๊ดด!! ปล่อยนะคะ!”
“ในเมื่ออยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่นงั้นก็ทำหน้าที่เมียซะสิ”
“ปล่อยนิตานะคะพี่ชิน!”
“เก็บเสียงของเธอไว้ครางบนเตียงเถอะ เพราะฉันจะไม่ยอมหยุดแน่ ๆ ”
- ผู้เขียน
