EP.5 ผู้ชายโคตรเฮงซวย!
1211 คำ
วันศุกร์
บาร์หลีเฮีย
วันนี้อังศุมาลินได้งานพิเศษเสริมขายเหล้ายี่ห้อดังในคลับแห่งหนึ่ง เพราะรูปร่างหน้าตาที่สวยได้เปรียบ ดึงดูดสายตาใครต่อใครเป็นอย่างมาก ยิ่งสวมใส่เดรสรัดรูปสีดำสายเดี่ยว พร้อมกับผูกโบปล่อยผมน่ารัก ผู้คนต่างจ้องมองตาเป็นมัน พนักงานผู้หญิงก็อิจฉาซุบซิบนินทา
ช่วงพักเบรก
อังศุมาลินเดินออกมาสูดอากาศในช่วงพัก แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรถหรูสีน้ำเงินราคาแพง ซึ่งจำได้แน่นอนว่ามันคือของผู้ชายรูปหล่อที่ช่วยเธอเอาไว้ในครั้งนั้น จึงรีบเข้าไปในห้องพนักงาน เพื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ซักเก็บเอาไว้อย่างดี รอวันที่นำมาส่งคืนเจ้าของ ถึงแม้ไม่รู้ว่าหลังจากวันนั้นจะได้เจอกันอีกไหมก็ตาม
ตึก ตึก ตึก
ครั้งนี้โชคชะตาเข้าข้าง เดินสวนทางระยะห่างกับชายในฝัน อังศุมาลินรีบวิ่งเพื่อจะพูดคุยและนำผ้าเช็ดหน้าคืนให้ จนกระทั่งถึงโต๊ะ
"พี่ซันคะ" สาวน้อยกล่าวทัก "จำหนูได้ไหม"
"อ้าว น้องลูกหมา..ที่เปียกน้ำนี่เอง"
"หนูซักผ้าเช็ดหน้าให้แล้วนะคะ ไม่รู้ว่าจะได้เจอพี่อีกวันไหน ก็เลยพกติดตัวเอาไว้ตลอด"
"ไม่ต้องคืนก็ได้ครับ ไม่เป็นไร"
เหมือนหัวใจหยุดเต้น เมื่อใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้ แต่แล้วก็เหมือนโลกพังทลาย เมื่อเหลือบมองชายอีกคน
ผู้ชายตาบอดที่ไปดูแลยังโรงแรมวันนั้น?
"นมของแท้ปะน้องโคตรใหญ่" เดย์ที่นั่งข้างเอ่ยแซวตามประสาคนปากเปราะ
"ของจริง" กลายเป็นฉลามที่ตอบกลับ
"มึงรู้ได้ยังไงไอ้ฉลาม เคยจับแล้วไง ฮ่าๆ"
"ยังไม่เคยจับ แต่เคย..."
หน้าของอังศุมาลินซีดเผือด ร่างกายร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟเผาไหม้ ผู้ชายที่ตาบอดคนนั้นทำไมตอนนี้ถึงออกมาดื่มเหล้าเหมือนคนปกติทั่วไป ตาของเขากะพริบถี่พร้อมจ้องมองใบหน้าเธออย่างตั้งใจ แปลว่าที่จริงแล้ว..ดวงตาของเขาไม่ได้พิการแต่อย่างใด
"หนูขอตัวก่อนนะคะพี่ซัน"
เมื่อรับรู้ความจริง อังศุมาลินรีบบอกลา วิ่งกรู่ไปยังห้องน้ำ เปิดก๊อกสาดความเย็นจากน้ำประปาเข้าใส่ใบหน้าอย่างบ้าคลั่ง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น แต่เท่าที่รู้คือ ผู้ชายที่เธอเคยแก้ผ้าต่อหน้า เขาไม่ได้ตาบอด?!
"ไอ้ผู้ชายโคตรเฮงซวย!!" อังอังสบถด่า
ถึงจะโกรธเคืองเคียดแค้นแต่ทำได้เพียงปล่อยวาง เพราะยังไงก็ไม่สามารถกลับไปแก้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าได้ ตัวเล็กรีบหยิบเครื่องสำอางแต่งแต้มสีสันบนใบหน้า ออกมาทำงานขายแอลกอฮอล์เหล้ายี่ห้อหนึ่งต่อไป
ร้านปิด
หน้าร้าน
รับซองเงินค่าจ้างเตรียมตัวกลับบ้าน โดยสวมเสื้อแขนยาวตัวใหญ่คลุมร่าง อังศุมาลินเดินออกมาก็เห็นชายที่แกล้งตาบอดยืนสูบบุหรี่หลังพิงกำแพงข้างคลับ จึงรีบพยายามเดินผ่าน
"เดี๋ยวก่อนสิ" เขาเรียก "ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยหรือไง ฉันชื่อว่าฉลามนะ"
"หนูไม่ได้ถามค่ะ" อังศุมาลินตอบกลับ
"ถ้าเธอโกรธเรื่องวันนั้น..จะมาโทษฉันก็ไม่ได้ เพราะทางโรงแรมหยิบคีย์การ์ดผิดมาให้"
"แล้วทำไมพี่ถึงไม่บอกตั้งแต่หนูก้าวเข้าไป!"
"ฉันก็เพิ่งมารู้ทีหลังเหมือนกัน อีกอย่าง..สาวสวยนมใหญ่มายืนตรงหน้า มันก็ต้องอึ้งนิดหน่อยสิ หน้าซื่อๆ ของเธอ มันน่าแกล้งจะตาย"
ดูไม่สะทกสะท้าน แถมยังไม่ขอโทษสำนึกผิด อังศุมาลินพยายามข่มความรู้สึกโกรธเอาไว้ รีบเดินเลี่ยงแต่ก็ถูกยืนดักขวางทาง
"เท่าไหร่" ฉลามถาม
"อะไรคะ?"
"ถ้าออฟเธอไปต่อที่ห้องราคาเท่าไหร่? ทรงนี้ให้ชั่วโมงห้าพัน แต่ถ้าเอามันจะเพิ่มเงินให้"
"พี่เงินเยอะจังเลยนะคะ แต่น่าเสียดายจัง"
"เสียดายอะไร"
"เสียดายที่เงินเยอะก็พกเงินลงไปใช้ในนรกไม่ได้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อนนะคะ ยืนคุยกับพี่มันเสียดายเวลาชีวิต"
คำพูดเน้นย้ำยิ่งทำให้ชายหนุ่มหัวร้อน เป็นครั้งแรกที่ถูกสาวงามตอกหน้าหงาย แม้ถ้อยคำพูดจาไม่หยาบคายแต่เจ็บกระดองใจ อังศุมาลินรีบโบกแท็กซี่แล้วขึ้นรถไป ปล่อยให้ฉลามโมโหยืนตะคอก "ปากดีฉิบหาย ระวังเอาไว้เถอะ..อย่าเดินไปในซอยเปลี่ยวๆ คนเดียวก็แล้วกัน จะเอามุกที่ฝังดุ้นลำฟาดให้ปากแตกเลือดสาด!!"
บ้านเช่า
แกร๊ก
ฟุบ
'กรี๊ดดดด!'
กลับมาถึงบ้าน อังศุมาลินเขวี้ยงข้าวของกระจัดกระจาย กระโดดลงเตียงจนร่างเด้งดึ๋ง มุดใบหน้าลงผ้าห่มส่งเสียงกรีดร้อง เพราะไม่อยากให้แม่ได้ยินหรือรบกวนชาวบ้านชาวช่อง เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาดึกดื่น
"ไอ้บ้า! ไอ้คนเจ้าเล่ห์! ไอ้คนสารเลว!" ปกติคำหยาบคายแทบจะไม่หลุดออกจากปากของอังอังแม้แต่น้อย ถ้าไม่หมดความอดทนแบบสุดขีด ใบหน้าหล่อของฉลามยังคงรบกวนจิตใจ เพราะมีนิสัยสันดานต่ำทราม กล้านั่งมองผู้หญิงที่ไม่รู้จักแก้ผ้าต่อหน้า โดยที่ไม่ปริปากว่าตัวเองนั้นไม่ใช่ผู้พิการทางสายตา
ฉวยโอกาสอย่างเลวร้าย
ถือว่าเป็นคราวซวยก็แล้วกัน
ที่แน่ๆ ผู้ชายรูปหล่อในฝันสุภาพอ่อนโยนอย่างซัน คือเพื่อนสนิทของฉลาม ผู้ชายที่เธอเกลียดขี้หน้าที่สุดในตอนนี้ โลกช่างไม่อ่อนโยนกับจิตใจของอังศุมาลินเลยสักนิดเดียว
สองสัปดาห์ผ่านไป
ช่วงที่ปิดเทอมอังศุมาลินทำงานพอมีเงินเหลือเก็บบ้างจึงนำมาซื้อชุดเสื้อผ้าใหม่ เพราะต้องแต่งตัวให้สมกับที่เรียนมหาวิทยาลัยเอกชน ทุกอย่างจะต้องซื้อในห้างสรรพสินค้า เพื่อไม่ให้ถูกเหยียบย่ำเหยียดหยามจากผู้คน
มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง
'เย้ เย้ เย้ รับน้องปีหนึ่ง เย้ เย้'
เสียงปรบมือเพื่อรับน้องปี1 เข้ามหาวิทยาลัย เป็นกิจกรรมที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น อังศุมาลินกับหยาดฝนเข้าเรียนคณะศิลป์ภาษา จะนำไปต่อยอดการทำงานในอนาคต
แน่นอนว่าทุกคนต่างจับจ้องเพราะความสวยของอังศุมาลินสะดุดตา อีกทั้งยังแต่งหน้าใหม่ตามยูทูปที่หยาดฝนคอยสอนให้
พักเที่ยง
"มหาวิทยาลัยนี้โคตรกว้างเลย แถมอาหารแต่ละอย่างก็ดีมากด้วย" หยาดฝนดี้ด๊า
"แต่ก็แพงมากเช่นกัน"
"เขาถึงบอกว่าคุณภาพตามราคาไง ถึงจะแพงแต่สวัสดิการเลิศมากเลยนะว่าไหม"
"อืมมม"
"อีกอย่างเพื่อนสาวของฉันมาวันแรกก็กลายเป็นจุดเด่นเลย ฉันเห็นมีรุ่นพี่ผู้ชายจ้องมองตาไม่กะพริบตั้งหลายคน ตอนทำกิจกรรมก็เอาน้ำกับขนมมาให้ คนอื่นไม่เห็นได้เลย"
เพราะความน่ารักใครก็อยากรู้จัก แต่อังศุมาลินไม่ชอบสุงสิงกับใคร สองสาวนั่งใต้ต้นไม้หลังตึก กินขนมในช่วงพักเที่ยง
"น้องครับ" ชายหนุ่มสองคนที่ไม่รู้จัก เดินตรงเข้ามาทัก "น้องชื่ออะไรเหรอครับ"
- ผู้เขียน
