EP.6 เปิดเทอมวันแรก
1145 คำ
"อังศุมาลินค่ะ" เพราะเขาชี้มาจึงตอบกลับ
"เลิกเรียนไปห้องพี่ไหม คิดชั่วโมงเท่าไหร่"
"เดี๋ยวนะคะ...หนูไม่เข้าใจ"
"ก็น้องขายไม่ใช่เหรอ"
"ขายอะไรคะ?"
"อย่ามาทำเป็นหน้าซื่อหน่อย พี่รู้แล้วนะว่าน้องขายตัว เพิ่งมาเรียนที่นี่ได้ไม่ถึงวันก็ได้ลูกค้าแล้วควรจะดีใจนะครับ"
ทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ หยาดฝนลุกขึ้นยืนตะคอกเสียงดังลั่น "เฮ้ยพี่! พูดเหี้ยอะไรเนี่ย"
"ก็เพื่อนน้องขายตัวไม่ใช่เหรอ" ชายหนุ่มจ้อง
"พูดอีกทีโดนส้นตีนแน่!"
"อ้าวน้อง ก้าวร้าวใส่รุ่นพี่เหรอ"
"รุ่นพี่ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ทำไมจะต้องกลัว! แล้วอีกอย่างอังศุมาลินไม่ได้ขายตัว ไม่รู้จักกัน จู่ๆ มาพูดจาใส่ร้ายสันดานเสีย"
ชายสองคนที่ยืนอยู่เกาหัวหงึก หลังจากหยาดฝนโวยวายตะโกนเสียงดัง จนทำให้รู้ว่ามีรุ่นพี่ปี 2 เป็นผู้หญิงปล่อยข่าวลือ เรื่องอังศุมาลินขายตัวให้กับนักศึกษาชายภายในคณะ
ใต้ตึก
"หยาดฝน! ใจเย็นก่อน" อังอังห้าม "อาจจะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะ"
"เรื่องเข้าใจผิดบ้าอะไร! ไม่รู้จักกันมาปล่อยข่าวเสียหายแบบนี้ได้ยังไง เพิ่งมาเรียนวันแรกก็กลายเป็นไซด์ไลน์ แบบนี้มันใส่ร้ายป้ายสีกันชัดๆ ฉันไม่ยอมหรอกนะ"
"หยาดฝน"
"หยุด! เธออยู่เฉยๆ ก็พอ"
เพราะเป็นคนโผงผาง เมื่อเพื่อนรักถูกเหยียดหยามมีหรือจะยอม หยาดฝนตรงเข้าไปหากลุ่มรุ่นพี่ปี 2 กำลังนั่งล้อมวงสนทนา
"ไม่ทราบว่าใครชื่อพี่จันจิคะ" หยาดฝนถาม
"ฉันเองทำไมเหรอ" สาวสวยตอบ
"พี่ปล่อยข่าวลือว่าเพื่อนหนูขายตัวได้ยังไง!"
"อ๋อ ก็นึกว่าใคร..นังขี้ข้าที่ชอบใช้เต้าไต่ ฉวยโอกาสในช่วงรับงานพิเศษนี่เอง"
ทันทีที่พบเจอหน้า อังศุมาลินจำได้อย่างแม่นยำว่ารุ่นพี่ปี 2 ที่ปล่อยข่าวลือก็คือลูกสาวของเจ้าของบ้านที่เธอไปดูแลคนที่ป่วยชรา ซึ่งในวันนั้นพ่อของรุ่นพี่ต่างหากที่ลวนลามเธอ
"ฉันไม่ได้ขายตัวนะคะ" อังศุมาลินตอบโต้ "พ่อของพี่ต่างหากที่พยายามลวนลามฉัน"
"ตอแหล! แกอย่ามาโทษพ่อของฉันนะ"
"ถ้าพี่ยังไม่หยุดปล่อยข่าวลือบ้าๆ นี้ ฉันจะแจ้งความ แล้วเอาหลักฐานกล้องวงจรปิดที่บ้านของพี่มาดู ถ้ามันไม่พังเพราะโดนทำลายหลักฐานไปเสียก่อนนะคะ"
"เรื่องแค่นี้ไม่จำเป็นต้องแจ้งความให้มันเสียเวลา อีกอย่างบ้านฉันก็ร่ำรวยคงไม่แบกหน้าไปโรงพักเพราะเรื่องกระจอกๆ"
"ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ควรจะขอโทษหนู แล้วก็หยุดปล่อยข่าวลือที่ไม่เป็นความจริง"
"จริง! ก็แกมันขายตัว"
แม้ใบหน้าจะสวยแต่กลับนิสัยเลวร้าย ปากแดงแจ๋คว่ำเย้ยหยันไม่สนใจว่าจะทำใครเสียหาย
"ไม่แปลกใจเลยนะคะ ที่พี่จะเป็นคนนิสัยเสีย คงเพราะมีพ่อสันดานแย่ เลยถ่ายทอดผ่านทางพันธุกรรม" เสียงหยาดฝนพูดย้ำ "ถ้าพี่ยังไม่เลิกใส่ร้ายป้ายสีเพื่อนของฉัน จมูกซิลิโคนของพี่ได้หักคาที่แน่! อังศุมาลินน่ารักเรียบร้อยคงไม่ทำอะไรพี่ แต่หนูทำแน่ แล้วบอกไว้เลยว่าไม่ได้ขู่"
"อี..."
"พูดอีกทีจะตบให้บิ๊กอายกระเด็นหลุดจากเบ้าตา กรุณาต่างคนต่างอยู่ด้วยนะคะ"
"แกขู่ฉันเหรอ!"
"อยากรู้ว่าขู่หรือจริงก็ลองดู ถ้ายังอยากมีหน้าสวยๆ ศัลยกรรมเอาไว้อวดผู้ชายก็อย่ายุ่งกับอังศุมาลินอีกจำใส่หัวพี่ไว้ด้วย"
ดวงตาดุทำให้รุ่นพี่ ปี2 รู้สึกหวั่นกลัว หยาดฝนด่าจบก็คว้าแขนเพื่อนสนิทออกไป จันจิกำหมัดแน่นพูดแค้น "ฉันไม่จบง่ายๆ หรอก!"
วันต่อมา
กิจกรรมรับน้องยังคงดำเนินต่อไป ครั้งนี้เป็นการหาคำใบ้ อังศุมาลินกับหยาดฝนอยู่คนละกลุ่ม จึงไม่ได้ช่วยเหลือกันเหมือนทุกครั้ง
แกก
ไม่เข้าใจว่าคำใบ้ของอังศุมาลินทำไมถึงอยู่ที่ตึกเก่า ห่างไกลจากเขตรั้วมหาวิทยาลัย แต่คิดว่ารุ่นพี่คงจะขยายขอบเขตการเล่นเกมเพื่อความสนุก ทันทีที่เข้าไปยังห้องมืดมืดฝุ่นเขรอะก็รีบตามหาตัวอักษร แต่ปรากฏว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคำใบ้จึงเตรียมตัวจะกลับไป
"อะไรเนี่ยยย" เสียงตกใจเมื่อประตูถูกล็อกจากด้านนอก ทั้งที่เมื่อกี้ก็ยังเปิดได้คล่อง "มีใครอยู่ข้างนอกไหมคะ ช่วยด้วยค่ะ!!"
แต่ถึงจะตะโกนดังแค่ไหนก็เหมือนจะไม่มีใครได้ยิน รอบข้างมีแต่ป่าร้างปกคลุมอีกทั้งเป็นตึกร้านที่ห่างไกลจากรั้วมหาวิทยาลัย จึงทำให้เสียงขอความช่วยเหลือดังไปไม่ถึง
พลบค่ำ
ตึก ตึก ตึก
"ถ้าเจอเพื่อนหนูติดต่อเบอร์หนูมานะคะ"
หยาดฝนรู้ทันทีว่ามีเรื่องผิดปกติ เมื่อนัดกลุ่มรวมตัวปรากฏว่าเพื่อนสนิทอย่างอังศุมาลินหายไป เพราะการเล่นกิจกรรมห้ามพกโทรศัพท์มือถือ ทุกคนจึงเก็บไว้ในล็อกเกอร์ แต่รอนานเท่าไหร่เพื่อนสาวก็ยังไม่กลับเข้ามา จนสุดท้ายต้องนำรูปถ่ายจากโทรศัพท์มือถือเพื่อเดินตามหา อีกทั้งให้เบอร์ติดต่อหากพบเจอให้โทรกลับ
"ขอโทษนะคะรุ่นพี่ หนูกำลังตามหาเพื่อน ถ้าหากพบเจอรบกวนโทรมาเบอร์นี้ด้วยค่ะ" หยาดฝนยื่นรูปโทรศัพท์มือถือให้
"เฮ้ย! นี่มันน้องนมโตนี่หว่า" เดย์ขมวดคิ้ว
"พี่รู้จักเพื่อนหนูด้วยหรือคะ?"
"เคยเจอกันที่บาร์ เรียนอยู่ที่นี่เหรอเนี่ย"
"สงสัยอังศุมาลินจะไปทำงานพิเศษ หลังจากรับน้องหาคำใบ้ก็หายไปค่ะ"
กลุ่มชายหนุ่มหน้าตาดีที่หยาดฝนคุยด้วยก็คือพรรคพวกของฉลาม ซึ่งมีเดย์กับซันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา เนื่องจากเรียนที่นี่
"ล่าสุดเจอกันที่ไหนครับ" ซันถาม
"ที่ใต้ตึกคณะรับน้องค่ะ"
"จากนั้นก็หายไปเลยเหรอ..แล้วรุ่นพี่ในคณะน้องได้ช่วยกันตามหาไหม"
"เขาบอกว่าไม่ใช่ความรับผิดชอบค่ะ"
เพราะที่นี่เป็นมหาวิทยาลัยเอกชน จึงไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวกับรุ่นพี่รุ่นน้องเท่าไหร่ เพียงแค่ทำกิจกรรมร่วมกันตามกฎของมหาลัย
"งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยตามหานะ" รอยยิ้มหล่อของซันส่งให้พร้อมกับพูดปลอบใจ "คงไม่หายไปไหนหรอก อาจจะอยู่แถวนี้"
"เฮ้ยยย! มึงจะไปช่วยตามหาทำไมวะไอ้ซัน ไม่ใช่รุ่นน้องของคณะเราสักหน่อย เอาเวลาไปจีบสารนิเทศฯ ดีกว่า ปีหนึ่งอย่างเด็ด" ฉลามพูดพร้อมจับไหล่เพื่อนชาย หยาดฝนขมวดคิ้วย่นไม่ชอบหน้าฉลามตั้งแต่แรกพบ ดูเป็นคนไม่สนโลกไม่มีน้ำใจไมตรี ไร้ซึ่งความเมตตา
- ผู้เขียน
