บทนำ
1015 คำ
สี่ปีที่แล้ว...
"วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์อะ มีแต่คนซื้อดอกไม้ไปให้แฟนกันเต็มเลย ฉันอยากซื้อไปให้แฟนบ้างจัง แต่ติดตรงที่พ่อกับพี่ชายไม่ให้มีแฟนนี่สิ เซ็งมากเลย"
น้ำตาลเด็กสาววัยมัธยมตอนปลายพูดขึ้นหลังจากที่ได้เห็นภาพคู่รักวัยใสหลายคู่เดินถือดอกไม้พร้อมกับถุงของขวัญยิ้มหน้าบ้านไปถึงรูหูอย่างหน้าหมั่นไส้เดินผ่านหน้าของเธอที่มองอยู่ตรงม้าหินอ่อนสีหน้าเซ็งอย่างเบื่อหน่าย
วันนี้เป็นวันแห่งความรัก คนมีคู่คนมีความรักจึงดูสดใสโลกเป็นสีชมพูกันถ้วนหน้า แต่คนที่ไม่สามารถมีความรักในวัยเรียนแบบเธอได้ จึงไม่ค่อยสดใสกับวันนี้เท่าไหร่ เหตุผลก็เพราะว่า เธออิจฉาตาร้อนนั่นเอง
"เมื่อไหร่พี่กับพ่อของฉันจะเข้าใจความเป็นวัยรุ่นของเราวะแพร" น้ำตาลหันไปถามเพื่อนข้างๆ ที่นั่งฟังเพลงจากหูฟังในขณะที่มือก็นั่งระบายสีลงในกระดาษที่ถูกตัดเป็นรูปหัวใจไปด้วย แต่เพราะเห็นสิ่งที่เพื่อนกำลังทำอยู่ คิ้วเรียงสวยแบบที่ไม่ต้องใช้ดินสอเขียนคิ้ววาดของน้ำตาลจึงเลิกขึ้นอย่างฉงนใจ ว่าเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ ระบายสีกระดาษหัวใจนั่นทำไม
หรือว่าเพื่อนของเธอแอบมีความรักเหรอ?
"ยัยแพร! เดี๋ยวนะ...นี่แกอย่าบอกนะว่าจะเอาไอ้หัวใจนี้ไปให้ผู้ชายอะ"
"อื้ม ฉันจะเอาไปให้คนที่ฉันชอบอะ"
"ใคร?" คิ้วเรียงสวยของน้ำตาลขมวดเข้าหากันหนักกว่าเดิมเมื่อเพื่อนบอกว่ามีคนที่ชอบ
"ไม่บอกหรอก ความลับ" แพรวาหยุดมือที่กำลังระบายสีก่อนจะหันไปตอบเพื่อนสีหน้ายิ้มมีความสุขแบบน่าหมั่นไส้ใส่เพื่อน จนเพื่อนต้องรีบว่ากลับด้วยความหมั่นไส้กลับไป
"หน็อยแหนะ ฉันจะฟ้องอาเธียรว่าแกมีความรัก"
"ฟ้องเลย พ่อของฉันรู้แล้วค่ะ" เพราะเธอชอบเผลอเขียนไดอารี่ถึงอีกฝ่ายเก็บไว้มาโดยตลอด พ่อที่ชอบแอบเข้ามาหาจึงพอจะดูออก ก็เลยแกล้งมาถามเธอว่าแอบมีความรักหรือเปล่า และด้วยความเป็นเด็กใสๆ ของเธอจึงยอมรับกับพ่อไปตรงๆ ว่าแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งอยู่ แต่ไม่ได้บอกว่าเขาคนนั้นคือใคร
แต่วันนี้เป็นวันแห่งความรักพอดี เธอก็เลยถือโอกาสนี้จะไปบอกชอบเขาคนนั้น
"นี่แก..." น้ำตาลได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เมื่อเพื่อนพูดออกมาแบบนั้น ได้ไงกัน เพื่อนสามารถมีความรักได้ไงกัน!
"ฉันขอตัวไปหาเขาก่อนนะตาล เดี๋ยวฉันมา ไม่ต้องตามมานะ" บอกกับเพื่อนสนิทเสร็จ แพรวาก็รีบจัดเก็บสิ่งของที่เธอทำไว้ก่อนหน้านี้ให้เรียบร้อยก่อนจะรีบลุกออกจากเก้าอี้ม้าหินอ่อน วิ่งไปยังสถานที่ลับของโรงเรียนที่อีกฝ่ายชอบไปนั่งเงียบๆ อ่านหนังสือเล่นอยู่ตรงนั้นคนเดียวบ่อยๆ
.
.
.
กึก!
เขานั่งอยู่ตรงนั้น...หลังจากที่แพรวาเดินมาถึงสถานที่ที่คิดว่าอีกฝ่ายจะมานั่งอยู่ตรงนี้ ภาพเบื้องหน้าของเธอตอนนี้จึงเป็นภาพชายหนุ่มรุ่นพี่ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้คนเดียว โดยที่ตรงหน้าเขาเป็นบึงดอกบัวสีชมพูสวยงาม รอบๆ ตัวเขาเต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวขจี อากาศดีบริสุทธิ์สุดๆ เหมาะมากที่จะมานั่งปลีกวิเวกนั่งอ่านหนังสือคนเดียว และเหมาะมากที่เธอจะเดินไปสารภาพว่าชอบเขาด้วย
ตึก ตึก ตึก
สองเท้าค่อยๆ เดินอย่างไม่รีบนัก มุ่งหน้าไปหาเจ้าของเรือนผมสีดำที่กำลังนั่งอ่านหนังสือโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังเดินไปหา
กึก!
"ดอกไม้ค่ะเฮียไค" สองมือนุ่มยื่นดอกกุหลาบสีแดงพร้อมการ์ดหัวใจและพวงกุญแจหัวใจที่เธอได้ลงมือทำเองก่อนหน้านี้ส่งให้คนที่กำลังละสายตาจากหนังสือขึ้นมามองเธอ
ไคโรเด็กหนุ่มวัยมัธยมปีที่หก เด็กหนุ่มผู้รักความเงียบสงบ ไม่ชอบความวุ่นวาย แต่ตอนนี้ดันกลับมีคนกำลังสร้างความน่ารำคาญให้กับเขาเสียแล้ว ดอกกุหลาบสีแดงและการ์ดหัวใจสีแดงที่กำลังรอการรับจากมือของเขา บ่งบอกได้อย่างดีว่ามันหมายถึงอะไร
เขาที่มีความฉลาดเป็นกรด ตีความหมายกับการกระทำนั่นของเด็กสาวรุ่นน้องได้ไม่ยาก แต่การกระทำแบบนั้นของเธอ มันกำลังทำให้เขารู้สึกไม่พอใจและรำคาญ วันนี้มีผู้หญิงหลายคนที่ดึงความกล้าของตัวเองออกมาแล้วทำเช่นเดียวกับแพรวาและถูกปฏิเสธไป
และเขาก็ไม่คิดว่าเด็กสาวที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ อย่างแพรวา จะกระทำเช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่โดนปฏิเสธด้วยเช่นกัน
ไคโรมองดอกไม้และการ์ดในมือของแพรวานิ่ง ก่อนจะช้อนสายตาแล้วถามคนตรงหน้าสีหน้าราบเรียบ...
"เอามาให้ฉันทำไม?"
"แพรชอบเฮียค่ะ" เพียงไม่กี่วินาทีที่ไคโรได้ยินประโยคที่ทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมา เขาก็ไม่รีรอที่จะตอบกลับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าและสายตาที่เย็นชากลับไป "เธอควรตั้งใจเรียนให้ได้เท่าเรื่องไร้สาระพวกนี้สักครึ่งหนึ่งก็ยังดี" เสียงแตกหนุ่มนิ่งๆ ของไคโรว่าจบแค่นั้น เขาก็ยัดกายขึ้นเดินผ่านหน้าของแพรวาไปทันที ไปโดยที่ไม่หันกลับมา และไม่เหลือเยื่อใยให้เธอแม้แต่นิดเดียว
เขาปล่อยให้เธอยืนหน้าชา จุกอกกับคำพูดนั้นจนน้ำตาที่พยายามเก็บไว้มันไหลออกมาในที่สุด
เจ็บ! นี่คือความเจ็บปวดครั้งแรกที่เธอได้รับจากการรวบรวมความกล้าทั้งหมดในชีวิตเพื่อมาบอกชอบผู้ชายเย็นชาที่ไม่มีหัวใจอย่างเขา
- ผู้เขียน
