บทที่1 ”ลองเล่นกับไฟ“
1267 คำ
C CLUB
"แพร แกว่าผู้ชายที่นั่งอยู่บนชั้นสองตรงนั้นเขาหล่อปะ"
ใบหน้าสวยโฉบเฉี่ยวอย่างมีเสน่ห์ของแพรวา สาวสวยจึ้งเผ็ดร้อนสุดบนสวรรค์จากคณะแพทย์ปีหนึ่งหันไปมองตามที่เพื่อนสนิทอย่างเพอร์ลี่บอก ซึ่งกำลังนั่งยิ้มน้อยๆ มองไปที่ชั้นสองของผับตรงบริเวณโต๊ะใกล้ระเบียง
ซึ่งที่ตรงนั้นมีชายหนุ่มอายุราวยี่สิบต้นๆ อยู่สองคน คนแรกที่สายตาเธอเห็นเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาท่าทางดูขี้เล่นแต่แอบมีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เขาดูน่าค้นหาอยู่ไม่น้อยกำลังเท้าแขนกับขอบระเบียงมองลงไปที่ฟลอร์ด้านล่างสีหน้ายิ้มขี้เล่น ซึ่งผู้ชายคนนี้เธอไม่รู้จักว่าเขาเป็นใคร
ก่อนจะเลื่อนสายตามองผ่านไปยังผู้ชายอีกคนที่นั่งหันหน้ามาทางเธอพอดี เท่านั้นแหละมุมปากสวยมีเสน่ห์ของเธอก็ยกยิ้มขึ้นบางๆ เมื่อผู้ชายที่กำลังสูบบุหรี่ขณะที่มืออีกข้างกำลังไถหน้าจอโทรศัพท์สีหน้าขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยแต่ยังคงความหล่อเหลาแบบกร้าวใจสุดๆ ที่เธอกำลังจ้องมองตอนนี้...เธอรู้จักเขาเป็นอย่างดียังไงล่ะ
เฮียไคโร หนุ่มหล่อจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ เอกเครื่องกลชั้นปีที่สาม มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังที่เธอเพิ่งสอบเข้าไปเรียนได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน เขาคือลูกชายคนเดียวของอาโยธากับอาพริกไทย เพื่อนคุณพ่อคุณแม่ของเธอ
ผู้ชายเย็นชา ที่มีใบหน้าเรียบนิ่งแต่หล่อเหมือนพระเอกในนวนิยายมาก เขาเป็นคนยิ้มยากและเป็นบุคคลที่เข้าถึงยากมากด้วย เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยชอบความวุ่นวาย รักสันโดษมาก introver สุดๆ แต่แล้วไหงคืนนี้ถึงได้มานั่งอยู่ตรงนั้นได้ ผับที่ถือว่าวุ่นวายและเสียงดังสุดๆ ทำไมเขาถึงได้พาตัวเองมานั่งทรมานแบบนั้น
หรือว่าเดี๋ยวนี้ชอบความวุ่นวายแล้วเหรอ?
"ยัยแพร ยัยแพร!"
"หะ? เมื่อกี้แกว่าไงนะ" แพรวาหันหน้าถามเพื่อนสีหน้าฉงนเล็กน้อย เธอไม่แน่ใจว่าก่อนหน้านี้เพื่อนได้เรียกชื่อของตัวเองหรือเปล่า เพราะเสียงเพลงตรงบริเวณที่เธอนั่งอยู่มันดังมากแทบจะกลบเสียงของเพื่อนที่เธอได้ยินแว่วๆ ก่อนหน้านี้จนมิด
"นี่แกกำลังตะลึงในความหล่อของผู้ชายคนนั้นขนาดนี้เลยเหรอ เหม่อมากค่ะสาว"
เพอร์ลี่แซว แต่เอาจริงๆ อีกหนึ่งความจริงที่เธอไม่ได้ยินเสียงของเพื่อนก่อนหน้านี้ก็คือ เธอกำลังจ้องมองใบหน้าหล่อๆ ของพ่อหนุ่มรูปหล่อเจ้าของรอยสักงูที่คอผู้ซึ่งทำให้เธอเคลิ้มจนเกือบหลงใหลกับความหล่อดิบนั่นจริงๆ นั่นแหละ
ใช่…หล่อ เขาหล่อมาก หล่อชนิดที่เรียกได้ว่า 'หล่อสังหาร' เลยละ ยิ่งมอง ยิ่งจ้อง ก็ยิ่งรู้สึกว่าตกหลุมพรางความหล่อของผู้ชายคนนี้จนกู้ไม่ขึ้น
ให้ตายเถอะ เมื่อสี่ปีที่แล้วยังหล่อไม่พออีกเหรอ หล่อเรี่ยราดจริงๆ
ถ้าให้บรรยายความหล่อของผู้ชายที่ชื่อไคโร ทายาทมาเฟียผู้มีอิทธิพลเบอร์ต้นๆ ของประเทศนี้ บรรยายหนึ่งหน้ากระดาษเอสามก็คงไม่หมด ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นวัยรุ่น เฮียไคโรที่เธอรู้จักเขาหล่อมาตลอดจริงๆ ไม่เคยมีสักวันที่เขาจะไม่หล่อ ทุกครั้งที่เจอเขาตามเทศกาลที่ทางครอบครัวนัดมาพบเจอกัน เธอก็ยังไม่เคยเห็นว่าเขาจะโทรมจนความหล่อลดลงเลยสักครั้ง อีกทั้งความนิ่งความสุขุมเย็นชาที่เธอได้เห็นและได้สัมผัสจากตัวอีกฝ่ายก็ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ ไม่เคยลดลงอีกด้วย
จนเธอรู้สึกไม่ชอบเพราะรู้สึกว่าอีกฝ่ายค่อนข้างที่จะเข้าถึงตัวยาก ปกปิดตัวเองจากบุคคลรอบข้างสุดๆ เธอที่ตอนนั้นอยากจะเข้าไปตีสนิทด้วย ก็เลยอดไปเลย จนกระทั่งทุกวันนี้ เธอก็ยังไม่เคยได้เข้าใกล้หรือว่าพูดคุยเป็นประโยคยาวๆ กับอีกฝ่ายเลยสักครั้ง
"ก็นิดหน่อย" แพรวาตอบเสียงเรียบ
"หึ แต่ฮีหล่อจริงๆ เนอะ หล่อบาดตาบาดใจมากเลยอะ" เพอร์ลี่ได้ยินคำตอบจากปากเพื่อนพร้อมสีหน้านิ่งๆ แต่แววตากลับส่วนทางกับทุกอย่างอย่างเห็นได้ชัดก็อดที่จะแค้นเสียงหัวเราะขำเบาๆ ออกไปไม่ได้ ก่อนที่จะชมบุคคลที่เพื่อนได้แอบจ้องมองตาไม่กะพริบก่อนหน้านี้สีหน้ายิ้มอย่างชื่นชอบ
"อืม...หล่อ" แพรวาเอ่ยเสริมอย่างชื่นชมขณะที่สายตาก็จ้องมองคนที่ยังนั่งขมวดคิ้วอยู่ที่เดิมไม่ละสายตา
แต่อย่าเพิ่งเดากันนะว่าเห็นเธอชมแบบนี้แล้ว คิดว่าเธอจะชอบอีกฝ่าย เธอไม่ได้ชอบเลย ไม่เคยคิดที่จะชอบผู้ชายหน้านิ่ง สันกรามคมดุแบบนั้นเลยสักนิด เธอก็แค่ยอมรับว่าเขาหล่อแค่นั้นเฉยๆ
"จีบไหมล่ะ"
ขวับ!
"แกว่าไงนะ!" แพรวาหันขวับเบิกตาโพล่งถามเพื่อนอย่างตกใจกับประโยคคำถามที่ได้ยินก่อนหน้านี้
"ฉันบอกว่าจีบไหมล่ะ" เพอร์ลี่สาวหมวยหน้าเก๋ทวนซ้ำอีกครั้ง ขณะที่ริมฝีปากก็ฉีกยิ้มกริ่มอย่างนึกสนุก
"คนไหน?" เพราะที่ตรงนั้นมีหนุ่มหล่อนั่งอยู่กันสองคน แพรวาไม่มั่นใจว่าคนที่เพื่อนให้เธอจีบ จะใช่คนเดียวกันกับที่เธอคิดไว้หรือเปล่า
"ก็จะคนไหนล่ะ คนที่แกกำลังมองตาเป็นประกายนั่นไง คนที่กำลังนั่งไถโทรศัพท์อะ ว่าไง จีบไหม ถ้าแกไม่จีบฉันจีบเองนะ รู้สึกว่าเขาคือสเปกที่ฉันตามหาเลยอะ"
"อย่านะ แกอย่าจีบเขาเชียวนะ" แต่ทันทีที่ได้รับคำตอบคลายความสงสัยลง แพรวาก็รีบห้ามเพื่อนสนิททันทีที่รู้ว่าเพื่อนจะจีบผู้ชายที่เธอนั่งจ้องก่อนหน้านี้
ไม่ได้เด็ดขาด! เพอร์ลี่จะจีบบุคคลอันตรายอย่างเฮียไคโรไม่ได้เด็ดขาด คนที่ไม่ชอบให้ใครเข้าไปวุ่นวายด้วยแบบนั้น ขืนเพื่อนของเธอสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปจีบละก็ ได้โดนไล่ตะเพิดออกมาแน่ๆ
"ทำไม แกจะจีบใช่ไหม"
"เปล่า" แพรวาตอบพร้อมหันหน้านี้ไปทางอื่น จู่ๆ หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมาดื้อๆ หนำซ้ำแก้มทั้งสองข้างของเธอก็เห่อร้อนขึ้นมาด้วย เป็นบ้าอะไรเนี่ย
"ถ้าเปล่า งั้นฉันจีบนะ"
"ไม่ได้!" ใบหน้าสวยหันขวับเผลอตอบเสียงดังจนเพื่อนอย่างเพอร์ลี่สะดุ้งโย่งใจเต้นแรงด้วยความตกใจ
"อะไรของแกเนี่ยฉันตกใจหมด ก็แกไม่อยากจีบฉันก็จะจีบไง หรือว่าแกชอบเขาแต่ไม่กล้าจีบเขาเหรอ" เพอร์ลี่ว่าพร้อมเอียงคอถามเพื่อนสีหน้ายิ้มอย่างจับพิรุธ ทำให้แพรวาที่เห็นท่าทางนั้นของเพื่อนถึงกับยิ้มแห้งหน้าตายออกมา
"เหอะ ฉันเนี่ยนะที่ไม่กล้าจีบ" พูดจบแพรวาก็นิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะพูดประโยคต่อมาที่ทำให้เพื่อนอย่างเพอรลี่ได้ยินเข้าถึงกับยิ้มอย่างนึกสนุกออกมา
"ก็แค่ผู้ชายหน้านิ่งๆ คนหนึ่งทำไมฉันจะไม่กล้าจีบ"
"เหรอ ดีเลย งั้นแกเดินไปจีบเขาให้ฉันดูหน่อยสิ สวยระดับแกฉันว่าไม่นกแน่นอน"
- ผู้เขียน
