ENGINEER LOVE STORY อ่อยรักนายวิศวะเย็นชา (ไคโร แพรวา)

สี่ปีที่แล้ว... "วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์อะ มีแต่คนซื้อดอกไม้ไปให้แฟนกันเต็มเลย ฉันอยากซื้อไปให้แฟนบ้างจัง แต่ติดตรงที่พ่อกับพี่ชายไม่ให้มีแฟนนี่สิ เซ็งมากเลย" น้ำตาลเด็กสาววัยมัธยมตอนปลายพูดขึ้นหลังจากที่ได้เห็นภาพคู่รักวัยใสหลายคู่เดินถือดอกไม้พร้อมกับถุงของขวัญยิ้มหน้าบ้านไปถึงรูหูอย่างหน้าหมั่นไส้เดินผ่านหน้าของเธอที่มองอยู่ตรงม้าหินอ่อนสีหน้าเซ็งอย่างเบื่อหน่าย วันนี้เป็นวันแห่งความรัก คนมีคู่คนมีความรักจึงดูสดใสโลกเป็นสีชมพูกันถ้วนหน้า แต่คนที่ไม่สามารถมีความรักในวัยเรียนแบบเธอได้ จึงไม่ค่อยสดใสกับวันนี้เท่าไหร่ เหตุผลก็เพราะว่า เธออิจฉาตาร้อนนั่นเอง "เมื่อไหร่พี่กับพ่อของฉันจะเข้าใจความเป็นวัยรุ่นของเราวะแพร" น้ำตาลหันไปถามเพื่อนข้างๆ ที่นั่งฟังเพลงจากหูฟังในขณะที่มือก็นั่งระบายสีลงในกระดาษที่ถูกตัดเป็นรูปหัวใจไปด้วย แต่เพราะเห็นสิ่งที่เพื่อนกำลังทำอยู่ คิ้วเรียงสวยแบบที่ไม่ต้องใช้ดินสอเขียนคิ้ววาดของน้ำตาลจึงเลิกขึ้นอย่างฉงนใจ ว่าเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ ระบายสีกระดาษหัวใจนั่นทำไม หรือว่าเพื่อนของเธอแอบมีความรักเหรอ? "ยัยแพร! เดี๋ยวนะ...นี่แกอย่าบอกนะว่าจะเอาไอ้หัวใจนี้ไปให้ผู้ชายอะ" "อื้ม ฉันจะเอาไปให้คนที่ฉันชอบอะ" "ใคร?" คิ้วเรียงสวยของน้ำตาลขมวดเข้าหากันหนักกว่าเดิมเมื่อเพื่อนบอกว่ามีคนที่ชอบ "ไม่บอกหรอก ความลับ" แพรวาหยุดมือที่กำลังระบายสีก่อนจะหันไปตอบเพื่อนสีหน้ายิ้มมีความสุขแบบน่าหมั่นไส้ใส่เพื่อน จนเพื่อนต้องรีบว่ากลับด้วยความหมั่นไส้กลับไป "หน็อยแหนะ ฉันจะฟ้องอาเธียรว่าแกมีความรัก" "ฟ้องเลย พ่อของฉันรู้แล้วค่ะ" เพราะเธอชอบเผลอเขียนไดอารี่ถึงอีกฝ่ายเก็บไว้มาโดยตลอด พ่อที่ชอบแอบเข้ามาหาจึงพอจะดูออก ก็เลยแกล้งมาถามเธอว่าแอบมีความรักหรือเปล่า และด้วยความเป็นเด็กใสๆ ของเธอจึงยอมรับกับพ่อไปตรงๆ ว่าแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งอยู่ แต่ไม่ได้บอกว่าเขาคนนั้นคือใคร แต่วันนี้เป็นวันแห่งความรักพอดี เธอก็เลยถือโอกาสนี้จะไปบอกชอบเขาคนนั้น "นี่แก..." น้ำตาลได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เมื่อเพื่อนพูดออกมาแบบนั้น ได้ไงกัน เพื่อนสามารถมีความรักได้ไงกัน! "ฉันขอตัวไปหาเขาก่อนนะตาล เดี๋ยวฉันมา ไม่ต้องตามมานะ" บอกกับเพื่อนสนิทเสร็จ แพรวาก็รีบจัดเก็บสิ่งของที่เธอทำไว้ก่อนหน้านี้ให้เรียบร้อยก่อนจะรีบลุกออกจากเก้าอี้ม้าหินอ่อน วิ่งไปยังสถานที่ลับของโรงเรียนที่อีกฝ่ายชอบไปนั่งเงียบๆ อ่านหนังสือเล่นอยู่ตรงนั้นคนเดียวบ่อยๆ . . . กึก! เขานั่งอยู่ตรงนั้น...หลังจากที่แพรวาเดินมาถึงสถานที่ที่คิดว่าอีกฝ่ายจะมานั่งอยู่ตรงนี้ ภาพเบื้องหน้าของเธอตอนนี้จึงเป็นภาพชายหนุ่มรุ่นพี่ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้คนเดียว โดยที่ตรงหน้าเขาเป็นบึงดอกบัวสีชมพูสวยงาม รอบๆ ตัวเขาเต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวขจี อากาศดีบริสุทธิ์สุดๆ เหมาะมากที่จะมานั่งปลีกวิเวกนั่งอ่านหนังสือคนเดียว และเหมาะมากที่เธอจะเดินไปสารภาพว่าชอบเขาด้วย ตึก ตึก ตึก สองเท้าค่อยๆ เดินอย่างไม่รีบนัก มุ่งหน้าไปหาเจ้าของเรือนผมสีดำที่กำลังนั่งอ่านหนังสือโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังเดินไปหา กึก! "ดอกไม้ค่ะเฮียไค" สองมือนุ่มยื่นดอกกุหลาบสีแดงพร้อมการ์ดหัวใจและพวงกุญแจหัวใจที่เธอได้ลงมือทำเองก่อนหน้านี้ส่งให้คนที่กำลังละสายตาจากหนังสือขึ้นมามองเธอ ไคโรเด็กหนุ่มวัยมัธยมปีที่หก เด็กหนุ่มผู้รักความเงียบสงบ ไม่ชอบความวุ่นวาย แต่ตอนนี้ดันกลับมีคนกำลังสร้างความน่ารำคาญให้กับเขาเสียแล้ว ดอกกุหลาบสีแดงและการ์ดหัวใจสีแดงที่กำลังรอการรับจากมือของเขา บ่งบอกได้อย่างดีว่ามันหมายถึงอะไร เขาที่มีความฉลาดเป็นกรด ตีความหมายกับการกระทำนั่นของเด็กสาวรุ่นน้องได้ไม่ยาก แต่การกระทำแบบนั้นของเธอ มันกำลังทำให้เขารู้สึกไม่พอใจและรำคาญ วันนี้มีผู้หญิงหลายคนที่ดึงความกล้าของตัวเองออกมาแล้วทำเช่นเดียวกับแพรวาและถูกปฏิเสธไป และเขาก็ไม่คิดว่าเด็กสาวที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ อย่างแพรวา จะกระทำเช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่โดนปฏิเสธด้วยเช่นกัน ไคโรมองดอกไม้และการ์ดในมือของแพรวานิ่ง ก่อนจะช้อนสายตาแล้วถามคนตรงหน้าสีหน้าราบเรียบ... "เอามาให้ฉันทำไม?" "แพรชอบเฮียค่ะ" เพียงไม่กี่วินาทีที่ไคโรได้ยินประโยคที่ทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมา เขาก็ไม่รีรอที่จะตอบกลับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าและสายตาที่เย็นชากลับไป "เธอควรตั้งใจเรียนให้ได้เท่าเรื่องไร้สาระพวกนี้สักครึ่งหนึ่งก็ยังดี" เสียงแตกหนุ่มนิ่งๆ ของไคโรว่าจบแค่นั้น เขาก็ยัดกายขึ้นเดินผ่านหน้าของแพรวาไปทันที ไปโดยที่ไม่หันกลับมา และไม่เหลือเยื่อใยให้เธอแม้แต่นิดเดียว เขาปล่อยให้เธอยืนหน้าชา จุกอกกับคำพูดนั้นจนน้ำตาที่พยายามเก็บไว้มันไหลออกมาในที่สุด เจ็บ! นี่คือความเจ็บปวดครั้งแรกที่เธอได้รับจากการรวบรวมความกล้าทั้งหมดในชีวิตเพื่อมาบอกชอบผู้ชายเย็นชาที่ไม่มีหัวใจอย่างเขา