อวี้เฟิ่งตื่นขึ้นมาในยามเช้าขออีกวัน อวี้เฟิ่งมองโดยรอบห้องนางเห็นว่าเป็นห้องบรรทมของต้าหวางนางนึกคิดพิจารณาดูอย่างถี่ถ้วนว่า เมื่อวานหลังจากดับไฟนางก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย จนมาตอนนี้ยังรู้สึกมึนหัวอยู่มาก แต่ว่านี่คือห้องบรรทม นางจะอยู่นานไม่ได้ อาจเกิดข้อครหาได้ว่า ตนได้ถวายตัวแล้ว นางจึงก้าวลงจากเตียงช้าๆ จนยืนมั่นคง พับผ้าคลุมพระแท่นให้เข้าที แล้วจึงเดินออกมานอกพระบรรทม ทว่าเสียงหนึ่งทำให้นางตกใจยิ่งนัก
“เสี่ยวเฟิ่ง เจ้าหายดีแล้วหรือ”
“ขอบพระทัยเพคะที่ทรงไถ่ถาม หม่อมฉันหายดีแล้วเพคะ” อวี้เฟิ่งก้มหน้าเลือกที่จะไม่มองหน้าต้าหวาง ทรงดำเนินจากไป อวี้เฟิ่งจึงเดินมาที่หน้าประตูตำหนัก หย่งเยี่ยเดินสวนนาง จึงหยุดทักอวี้เฟิ่ง
“เจ้าหายดีแล้วหรืออวี้เฟิ่ง” หย่งเยี่ยถามนาง อวี้เฟิ่งเหลือบเห็นถ้วยปิดฝา คือ ถ้วยยา นางจึงเผยยิ้ม และกล่าวขอบคุณ
“หายดีแล้วเจ้าค่ะ ของคุณที่คอยดูแลข้า ข้าจะไม่ลืมคุณท่าน
