หมู่มวลวิหคส่งเสียงขับขานขึ้นในยามเช้าตรู่ หญิงสาวผู้มีใบหน้างดงาม นอนอยู่บนผ้าคลุมชั้นดีราคาสูงผืนใหญ่สีดำสนิท นางจึงลืมตาช้าๆ ใช้มือเรียวขยี้ตาเบาๆ ปรับสายตา นางมองไปยังริมธารจึงเห็นว่าต้าหวางกำลังใช้พระหัตถ์เอาน้ำลูบพระพักตร์ นางจึงลุกขึ้นยืน หยิบเอาผ้าคลุมกลางออกแล้วจึงปัด นางหันหลังหมายจะเดินไปยังริมธาร นางจึงชนกับพระองค์อย่างจัง ทำให้นางอุทานด้วยความตกใจ
“ต้าหวาง”
ต้าหวางทรงรับนางไว้ในพระอุทร ทำให้อวี้เฟิ่งเหมือนอยู่ในอ้อมกอดของต้าหวางไปโดยปริยาย นางมองพระพักตร์พระองค์โดยไม่ได้ตั้งใจ ทว่าสายตาของทั้งสองสอดผสานกันอย่างไม่รู้ตัว จนอวี้เฟิ่งรู้สึกว่าตนหยุดหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง จนกระทั่งได้ยินสุรเสียงเอ่ยขึ้นด้วยความเรียบเฉย ทำให้นางตื่นจากภวังค์
“เสี่ยวเฟิ่งเจ้าเหยียบเท้าข้า” ต้าหวางดำรัสเช่นนี้ อวี้เฟิ่งจึงมองดูเท้าตัวเอง เห็นเป็นจริงของที่ต้าหวางทรงดำรัส นางเหยียบลงพระบาทของพระองค์จร
