อวี้เฟิ่งนั่งเผามันเทศกับจ้าวเสิ่นอยู่สองคน นานพอควร ทันใดนั้นต้าหวางทรงนั่งกลางระหว่างสอง ต้าหวางทรงเอามันเทศที่เหลือเสียบไม้ แล้วจึงเอามันเทศมาย่างบ้าง อวี้เฟิ่งทัดทานขึ้นทันที
“ต้าหวางทรงอยู่เฉยๆ ให้หม่อมฉันและใต้เท้าจ้าวทำเองเถิดเพคะ” อวี้เฟิ่งเอ่ยขึ้นต้าหวางทรงทอดพระเนตรนางตรงๆ จนจ้าวเสิ่นเผลอยิ้ม แล้วย่างมันต่อ
“เมื่อครู่ใครกันใช้…” ต้าหวางทรงดำรัสขึ้น แต่ยังดำรัสไม่จบอวี้เฟิ่งพูดสวนทันที เพราะคาดว่าจะทรงดำรัสสิ่งใดต่อ
“มันเทศเผาสุกแล้วเพคะ ต้าหวาง” อวี้เฟิ่งกล่าว แล้วจึงยกไม้ขึ้น เป่าคลายร้อน เป่าได้สักพักหนึ่ง นางจะกัดมันเผา ทันใดนั้นมือผู้หนึ่งจับไม้เสียบมันเทศก่อนที่นางจะกัด นางจึงหันไปหาหัวขโมยทันที จึงรู้ว่าเป็นต้าหวงที่ทรงเสวยด้วยสีพระพักตร์เรียบเฉย อวี้เฟิ่งด้วยความหิว ที่ไม่ได้กินอะไรมาสองวันเต็ม นางเห็นเช่นนี้จึงต่อว่าด้วยความหิว ทั้งที่รู้ว่าเป็นต้าหวางผู้ครองแคว้นก็ตาม
