อวี้เฟิ่งก้าวเดินย่างไร้ทิศทาง ในตอนนี้นางรู้สึกว่าตนเองไร้เรี่ยวแรง ไม่รู้อีกด้วยซ้ำว่าตนเองกำลังหลั่งน้ำตา ทั้งที่รู้ว่าตนเองเป็นแค่นางกำนัล จะไปมีสิทธิ์ฝันถึงตำแหน่งในใจของต้าหวาง นางรู้ดีว่าเปล่าประโยชน์ที่ต้องคิดเรื่องนี้ ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา นางได้อยู่ใกล้ชิดต้าหวางในทุกวัน นางรู้อีกว่าทรงทำสิ่งใด เหมือนกับเป็นเงาของพระองค์ไปเสียแล้ว ถ้าต้าหวางทรงมีฟูเหรินจริงๆ นางจะไปอยู่ไหน นางคิดว่าจะไม่เป็นตัวกลางเรื่องบาดหมางของทั้งสองแน่แท้
นี่คือข้ารักฝังลึกไม่อาจถอน เหมือนกับบัวในโคลนตมที่ไม่มีวันผุดขึ้นมาได้อีกเลยจริงหรือ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง นางจะอยู่ได้อย่างไร ถ้าไม่ได้ปรนนิบัติใกล้ชิดต้าหวางเช่นทุกวันนี้
อีกทั้งทุกวัน อวี้เฟิ่งคอยดูแลใกล้ชิดไม่ห่างกาย ไม่ว่าตอนก่อนตื่นบรรทม นางคอยถวายพระสุธารส จนกระทั่งพาลงสรง แต่งองค์ต้าหวางในการประชุมเช้า ถวายพระกายหาร บางครั้งก็ร่วมเสวยด้วย โดยบังคับใ
