“ธรหลอกพ่อ คนที่ธรจะแต่งงานด้วยไม่ใช่หนูหวาน แต่เป็นหนูป่าน”
เพียงก้าวเข้ามาในบ้าน ประโยคนี้ก็ดังขึ้นและทำให้คนที่เดินมาอย่างปวริศาหน้าซีด หัวใจเต้นระรัวเพราะสิ่งที่กลัวได้เกิดขึ้นแล้ว ท่านรู้ความจริงแล้ว
ด้านคนถูกถามอย่างภาธรก็วางสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้แสดงสีหน้าประหลาดใจเพราะคาดเดาไว้แล้วว่าไม่นานเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น และคิดว่ารู้ว่าอีกฝ่ายรู้มาจากใคร
“ครับ” คนตัวสูงตอบสั้นๆเป็นการยอมรับ
“ธรทำแบบนี้ทำไม นี่ถ้าแม่แกไม่มาโวยวายใส่พ่อ พ่อก็คงโง่อีกนาน” ท่านถามน้ำเสียงน้อยใจและส่งสายตาตัดพ้อลูกชาย
“คุณท่านคะ คนผิดคือป่านเอง ป่านขอโทษค่ะ ที่จริงแล้วธรช่ว…” เพราะไม่อาจทนมองและนิ่งเฉยกับสถานการณ์นี้ได้อีกแล้ว ปัญหาของเธอกำลังทำให้พ่อลูกทะเลาะกัน ความสัมพันธ์ที่ไม่ดีอยู่แล้วยิ่งสั่นคลอน
เจ้าหล่อนจึงลุกขึ้น และกำลังจะบอกบางสิ่ง กลับถูกเบรกไว้ด้วยน้ำเสียงที่ดุห้วน
“อย่าทำให้เสียเรื่อง” สี
