อิฐ....
ถามว่าผมตกใจไหมกับรอยแผลที่อยู่บนใบหน้าของนารีตอนนี้จะบอกว่าไม่ตกใจเลยก็คงจะเหมือนว่าผมโกหกผมยอมรับว่าตกใจแต่มันไม่เท่ากับความรู้สึกสงสาร ผมสงสารคนตรงหน้าจับใจ เธอต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหนกับบาดแผลนี้ ผมไม่รู้สึกรังเกียจกับรอยแผลพวกนี้เลยสักนิดไม่เลยสักนิด เพราะแบบนี้ใช่ไหมเพราะรอยแผลพวกนี้ถึงทำให้เธอหายไปจากชีวิตของผม เธอบอกว่าเธอกลัว กลัวว่าผมจะรังเกียจเธอจะรับไม่ได้กับสิ่งที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ แต่ผมจะไม่พูดผมจะทำให้เธอรู้ว่าผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจเธอเลยแม้แต่น้อย
ผมจูบลงไปบนแก้มของเธออย่างช้าๆ และนุ่มนวลผมจูบซับน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มผมจูบลงไปบนแผลพวกนั้นจูบย้ำลงไปหลายๆ ครั้งเพื่อให้เธอรู้ว่าผมยังรู้สึกกับเธอเหมือนเดิม
"ฮึก ฮึก ฮึก "
"ไม่ร้องนะคนดี ไม่ร้องแล้วนะครับ"
"ฮือออ พี่อิฐไม่รังเกียจนาเหรอ"
"พี่จะรังเกียจเมียตัวเองทำไมกัน"
"แต่นาน่าเกลียดมากเลยนะพี่ไม่...."
"อื้ออออ" ผ
