เมื่อก้านแก้วเข้ามาภายในห้องนอน ก็พบว่าภัทรดนัยแต่งชุดนอนเตรียมพร้อมเข้านอนแล้ว
มือเล็กดึงประตูห้องปิดลง ความตึงเครียดที่กระจายอยู่ภายในห้องกว้าง ทำให้หล่อนรู้สึกวิตกกังวลเหลือเกิน
ใบหน้าหล่อเหลาของภัทรดนัยเฉยชา และเมื่อหล่อนเดินมาหยุดตรงหน้าของเขา แววตาคมเข้มที่มองมานั้นก็ให้ความรู้สึกห่างเหินเหลือเกิน
ก้านแก้วรวบรวมสติของตัวเอง หล่อนตั้งสู้สิ ต้องอธิบายให้ภัทรดนัยเข้าใจให้ได้
“เอ่อ...”
น้ำเสียงแม้จะอึกอักติดขัด แต่หล่อนก็ยังฝืนที่จะยิ้มให้กับเขา
“ดอกไม้... สวยมากเลยนะคะ ขอบคุณที่ซื้อมันให้แก้วค่ะ”
มองใบหน้าของเขาสลับกับช่อดอกไม้ที่ตัวเองกอดเอาไว้แนบอก
หล่อนหวังเหลือเกินว่าเขาจะหายโกรธเคืองลงบ้าง แต่แววตาที่ภัทรดนัยมองมาที่หล่อนนั้นมันเย็นชาว่างเปล่าจนคนถูกมองรู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ
“แก้ว... ขอโทษค่ะที่ไปสาย...”
“มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหม”
แววตาของเขาว่าเย็นชาแล้ว แต่น้ำเส
