หึงหวง 1

885 คำ

พริมาอยากจะกรีดร้องออกมาให้สุดเสียง เพราะกว่าเบญจมินจะอาบน้ำเสร็จ ก็ใช้เวลาร่วมชั่วโมงจนหญิงสาวแข้งขาอ่อนแรง มิหนำซ้ำคนเอาแต่ใจยังแสดงสีหน้าท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาว “คุณจะออกไปข้างนอกเหมือนกันเหรอคะ ผ่านไปทางโรงพยาบาลไหม ถ้าผ่านฉันขอติดรถไปลงหน้าโรงพยาบาลด้วยได้ไหมคะ” เวลานี้สิ่งไหนที่ประหยัดได้ พริมาก็ควรประหยัด เมื่อออกมาจากห้องพัก และเห็นว่าเบญจมินยืนรออยู่หน้าห้องจึงเอ่ยถาม คนถูกถามพยักหน้ารับ สแกนนิ้วเปิดประตูห้องพัก พริมาจึงรีบสาวเท้าเดินตามออกมาติดๆ ใบหน้าประดับรอยยิ้มดีใจ “บอกข้างล่างเตรียมรถให้ฉันด้วย” เอ่ยสั่งไมเคิลที่ยืนดูแลความเรียบร้อยอยู่หน้าประตู เหลือบมองลูกน้องสองคนที่ทำหน้าที่เฝ้าประตู ก็เห็นว่ามุมปากมีรอยช้ำ นั่นแสดงว่าไมเคิลทำตามคำสั่งเรียบร้อย “นายจะออกไปไหนเหรอครับ ให้ผมกับลูกน้องตามไปไหมครับ” “ไปโรงพยาบาล นายนั่งไปกับฉันคนเดียวก็พอ” “ครับนาย” ไมเคิลก้มศีรษะรับคำสั่ง เดินไปกดลิฟต์ให้เจ้านาย ส่วนพริมาก็ส่งยิ้มเป็นมิตร ให้กับลูกน้องของเบญจมินตามมารยาท ซึ่งชายฉกรรจ์เหล่านั้นก็ยิ้มตอบกลับมาตามมารยาทเช่นกัน โดยไม่รู้เลยว่า ทุกการกระทำของหญิงสาวรวมไปถึงลูกน้อง อยู่ในสายตาของเบญจมินทั้งสิ้น สายตาคมดุจเหยี่ยวแฝงความไม่พอใจ กวาดสายตามองลูกน้อง ที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทีละคน ลูกน้องที่เห็นสายตาคมกริบของเจ้านาย รีบหุบยิ้มก้มหน้าหลบสายตาคมแทบไม่ทัน “ถนัดจังเลยนะ เรื่องหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชาย” ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิด คนหงุดหงิดไม่พอใจก็ไม่รั้งรอที่จะพูดออกมา พริมากับไมเคิลหันมองหน้ากันด้วยความงุนงง และก็เป็นไมเคิลที่ต้องก้มหน้าลง เมื่อสายตาคมจ้องมองที่ตัวเองอย่างไม่พอใจ “คุณว่าฉันเหรอคะ” จะว่าโง่ที่ถามแบบนั้นออกไปก็คงใช่ แต่ขอถามเพื่อความแน่ใจสักนิดเถอะ และสิ่งที่ได้รับกลับมาคือเสียงหัวเราะเยาะที่ดังในลำคอ “หึ!” ยิ่งทำให้พริมาอยากได้คำตอบ จนต้องเอ่ยถามอีกรอบ “คุณมังกร ฉันถามคุณอยู่นะคะ ว่าฉันไปหว่านเสน่ห์ให้ใคร ตอนไหน” “คนทำผิดไม่รู้ตัวหรอก จำไว้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์มาเรียกชื่อฉัน” พูดจบก็เดินออกจากลิฟต์ไปทันที โดยมีสายตาไม่พอใจของพริมามองตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างเจ็บใจ “คุณพิมพ์เชิญครับ” “เจ้านายคุณไมเคิลไม่มีเหตุผลเลยค่ะ โยนความผิดให้พิมพ์เฉยเลย เอาแต่ใจก็ด้วย” หันมาพูดกับไมเคิล ก่อนจะเดินหน้าบึ้งออกจากลิฟต์ไป ทิ้งให้ไมเคิลยืนอมยิ้ม เดินตามหลังคนทั้งสองไป บรรยากาศภายในรถ อบอวลไปด้วยความเงียบ ชวนอึดอัดที่สุดในความคิดของไมเคิล รับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตและความไม่พอใจ หรืออาจจะพ่วงมาด้วยความหึงหวงของเจ้านาย แพร่กระจายครอบคลุมไปทั่วรถทั้งคัน พริมาเองก็มีความรู้สึกไม่ต่างกัน อยากจะให้รถคันนี้ไปถึงโรงพยาบาลเร็วๆ เสียจริง เธออยากหนีจากคนหน้าบึ้งตึงที่นั่งอยู่ข้างกันเต็มที ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าจะมีคนแบบนี้อยู่บนโลก กล่าวหาว่าร้ายคนอื่นหน้าตาเฉย โดยที่เธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าตัวเองทำผิดอะไร ไปหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายตอนไหน “คุณไมเคิล เดี๋ยวจอดให้พิมพ์ลงข้างหน้าก็ได้ค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา” พริมาเอ่ยบอกไมเคิล เตรียมพร้อมจะลงจากรถ เมื่อรถเคลื่อนตัวเข้าใกล้โรงพยาบาลทุกที “ครับ” “วนเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลชั้นไอซียู ฉันขี้เกียจเดินไกล” ทั้งพริมาและไมเคิลต่างก็หันมองหน้าเบญจมินเป็นตาเดียว “ครับ” ตอบรับพร้อมกับพยักหน้าให้คนขับเปิดไฟเลี้ยว “ไม่ต้องค่ะคุณไมเคิล ส่งพิมพ์ตรงนี้แหละ เดี๋ยวพิมพ์เดินไปเอง” “ก็ได้ครับ” ไมเคิลพยักหน้าให้คนขับอีกครั้ง แต่... “ฉันบอกให้วนเข้าไปจอดบนตึก!!” เสียงห้วนดังขึ้นอีกรอบด้วยความไม่พอใจ ยิ่งได้ยินพริมาแทนตัวเองกับไมเคิล ว่าพิมพ์อย่างนั้นพิมพ์อย่างนี้ ก็ยิ่งหมั่นไส้ ไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงได้เรียกชื่อเล่นกันแบบนี้ แล้วเวลาพูดกับเขา ทำไมถึงได้แทนตัวเองว่าฉันๆๆ เมื่อรถจอดสนิท พริมาก็เปิดประตูเดินลงมาจากรถ โดยไม่คิดจะรอคนที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงตามหลังมาเลยสักนิด ไมเคิลมองกิริยาท่าทางของเบญจมินกับพริมาก็ได้แต่ลอบยิ้ม สงสัยงานนี้เจ้านายเขาคงจะเจอเนื้อคู่เข้าให้แล้วล่ะ มวยถูกคู่สมน้ำสมเนื้อเสียเหลือเกิน คนหนึ่งก็ดื้อเงียบ อีกคนก็เอาแต่ใจ “เดี๋ยวนายไปเคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายด้วยนะ” หันมาสั่งงานกับลูกน้อง ในระหว่างที่รอพริมาเข้าไปเยี่ยมมารดาในห้องไอซียู “ได้ครับนาย”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more