ฉันเพิ่งรู้ว่าต้องได้ติดสอยห้อยตามเสี่ยมาที่กรุงเทพฯ ก็ตอนที่พี่บอลบอก ทำเอาฉันเตรียมของแทบไม่ทัน มีเวลาแค่ 5 นาที หยิบอะไรก็รีบหยิบยัดใส่กระเป๋าลวก ๆ ก่อนจะวิ่งกระหืดกระหอบมาขึ้นรถที่หน้าบ้าน
“เสี่ยจะไปกรุงเทพฯ ทำไมเหรอคะ”
ฉันถามหลังจากที่รถเคลื่อนตัวออกมาจากรั้วบ้านได้สักพักแล้ว
“มีประชุม”
เขาบอกสั้น ๆ พร้อมกับหยิบไอแพดขึ้นมาตรวจงานแบบที่ทำประจำ ในขณะที่ฉันเอาแต่นั่งชมนกชมไม้ไปตามทาง เพราะไม่รู้จะทำอะไร
“เสี่ยครับ คนของท่านพญาติดต่อมาจากเกาหลีครับ”
เสี่ยปรายตาขึ้นมามองพี่บอลที่อยู่เบาะหน้า แล้วเอื้อมมือรับโทรศัพท์ขึ้นแนบใส่ข้างหู
“ว่าไง”
คนข้างกันเงียบฟังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลอบมองมาที่ฉันเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่พูดอะไรออกมา รอให้ฝั่งนั้นรายงานจนเสร็จก่อน
“สรุปมันขึ้นที่ท่าเรือหนึ่งจริง ๆ ใช่ไหม”
เขาถามออกไปเสียงเรียบ แต่จริงจังจนฉันเกร็งตัวไปด้วย
“ติดต่อท่านพญาเลย จะเอายังไงก็ให้เ
