ก๊อก ๆ
เสียงเคาะที่หน้าห้องบ่งบอกว่าถึงเวลาอาหารเช้าแล้ว
“แป๊บหนึ่งจ้ะป้า”
ฉันตะโกนบอกคนหน้าประตูที่คาดว่าเป็นป้าบาน เพราะกำลังเก็บกวาดห้องอยู่ แต่พอเปิดประตูออกมาก็ต้องงุนงง เพราะคนที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ใช่ป้าบานอย่างที่คาดคิด แต่เป็นเจ้าของบ้านที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว แต่พับแขนขึ้นเผยให้เห็นส่วนแขนท่อนล่างและนาฬิกาสีเงินอันหรูหรา กับกางเกงยีนสีเข้มธรรมดา ๆ ผมที่เคยจัดเซตให้เข้าทรง บัดนี้เหมือนปล่อยให้มันพริ้วไหวอย่างไม่จัดแต่ง ทั้งที่การแต่งกายของเขามันเรียบง่ายไม่หวือหวาเลยสักนิด แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ดูดีอย่างบอกไม่ถูกเลยนะ
“แต่งตัว จะพาไปกินข้าวข้างนอก”
“คะ?”
ฉันขมวดคิ้วอย่างงุนงง เมื่อจู่ ๆ เสี่ยทศพลก็เอ่ยพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่แปลกไป หมายถึงไม่ตะคอกใส่ หรือทำเสียงแข็งเหมือนทุกครั้ง
“ฉันรอที่รถนะ”
พูดแล้วก็เดินออกไปทันที ไม่รอให้ฉันถามอะไรซ้ำอีก ฉันที่ไม่อยากให้เข
