ของหวงภิภักดิ์

บทที่ 8 มีเธอและลูกเป็นครอบครัว

ข่าวการแต่งงานของเจ้าของโชว์รูมใหญ่สะเทือนวงการไฮโซ บ้างก็ซุบซิบมาแอบคบกันตั้งแต่ทำงาน แต่ไม่มีใครรู้เลยช่างเป็นคู่ที่ปิดข่าวได้เงียบดีจริง ๆ

แต่อย่างนั้นก็มีคนมายินดีกับทั้งคู่ แล้วเจ้าของโชว์รูมผู้เห่อภรรยาคนสวยถึงกับให้ย้ายไปนั่งเฝ้าเขาทำงาน ทั้งคอยป้อนน้ำป้อนขนมทำเอาเธอเริ่มมีเนื้อขึ้นมาแล้ว

“คุณภิคะ พอแล้วค่ะ เดี๋ยวก็ใส่ชุดแต่งงานไม่ได้กันพอดี” เธอรู้ว่าท้องได้สามเดือนแล้ว กว่าจะแต่งงานก็สี่เดือน แล้วยังจะกินเยอะแบบนี้อีก

“ผมสั่งร้านให้ทำชุดที่พรางหุ่นคุณมากที่สุดไม่ต้องห่วง” เขาเพิ่งไปเลือกชุดเจ้าสาวที่สวยที่สุดมาเมื่อวาน แล้วชุดที่เลือกก็เป็นเกาะอกที่เขาจะได้เป็นคนถอดเองกับมือ แค่คิดก็ชุ่มชื่นหัวใจแล้ว แต่ทว่าเขาต้องตีสีหน้าเคร่งครึมไว้ ไม่ให้พนักงานร้านชุดเจ้าสาวรู้ว่าเขานั้นเป็นคนหื่น ๆ เพราะจะเสียลุคเจ้าของโชว์รูมใหญ่ ที่ไม่ได้ใหญ่แค่ตัวและอะไร ๆ ก็ใหญ่ไปหมด

“แต่กิน ๆ นอน ๆ ก็อึดอัดนะคะ ไม่ได้ออกกำลังกายเลย”เธอเถียงเขา แม้รู้ว่าคนเขานั้นเห่อลูกแค่ไหน แต่ว่าเธอกินเยอะเกินช่วงปกติแล้ว

ปกติกินข้าวจริง ๆ จัง ๆ วันละมื้อ เช้าก็ไม่ทัน กลางวันก็งานเยอะ บางทีก็รวบมื้อเย็นทีเดียว แม้ว่าสวัสดิ์การกับข้าวห้าบาทของเขาจะช่วยเหลือพนักงาน แต่เธอก็วุ่นวายทุกวันอยู่ดี

“ก็คุณไม่ค่อยได้กินข้าว ผมถามฝ่ายบุคคล คุณรูดบัตรกินข้าวเดือนหนึ่งไม่ถึงสิบครั้ง” แม้ว่าตลอดสามเดือนเขาจะพยายามชดเชยความรู้สึกผิดด้วยการให้แม่ครัวทำแต่อาหารดี ๆ แต่คนที่อยากให้กินกลับไม่ได้กินสักที นึกแล้วก็เจ็บใจ บางครั้งซื้อของมาให้พนักงานแล้วให้แจกทุกคน ทั้งที่อยากให้คนเดียวที่กินคือเธอ แต่เขาก็เจาะจงไม่ได้

“ก็งานคุณน้อยที่ไหน”

“งานเยอะยังไงก็ต้องดูแลตัวเอง” ตั้งแต่ตกลงกัน เขาก็จัดการดูแลคุณแม่คนสวยด้วยการหาอาหารดี ๆ มาป้อนถึงปากเธอสามมื้อ ตอนนี้ไปนอนบ้านเธอสลับกับบ้านเขาไว้รอแต่งงานค่อยให้เธอย้ายไป เพราะหญิงสาวยังห่วงบ้านหลังนี้

เขาคิดจะจ้างคนมาดูแลบ้านให้เธออยู่แล้ว ที่เหลือก็เป็นเธอคอยเป็นกำลังใจทำอาหารรอเขากลับไปกินก็พอ

งานแต่งงานของวารุณี เซลล์สาวในโชว์รูมกับภิภักดิ์เป็นไปด้วยความเรียบแต่หรู ดอกไม้ในงานเนรมิตให้เหมือนกำลังเดินอยู่บนสรวงสวรรค์ แล้วเขาก็ดูแลเธออย่างดี

เจ้าบ่าวสุดหล่อยิ้มไม่หุบตลอดงาน แม้จะเป็นงานเลี้ยงในบ้านเล็ก ๆ แต่ทว่าเต็มไปด้วยความอบอุ่น ส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่ที่เขาเคารพจะมาร่วมงานกัน ทำให้วารุณีสบายใจ เพราะหากมีแต่สาว ๆ ของเขาล่ะก็ เธอได้โดนสายตาดูแคลนแน่นอน

จวบจนถึงฤกษ์ส่งตัว แม้ว่าเคยร่วมหลับนอนกันมาหลายครั้งแล้ว แต่เธอก็รู้สึกตื่นเต้นเพราะวันนี้ เธอจะเปลี่ยนสถานะจากลูกจ้างเขาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แล้วนั่นทำให้เธอรู้สึกภูมิใจเล็ก ๆ ที่จับเสือถอดเขี้ยวเล็บจนกลายเป็นแมวน้อยขี้อ้อนได้

หลังจากผู้ใหญ่อวยพรกันเสร็จก็ถึงเวลาที่บ่าวสาวอยู่ด้วยกัน ห้องหอก็คือห้องของเขาที่ถูกจัดตกแต่งในสไตล์ที่หญิงสาวชอบ เขาช่างแสนเอาอกเอาใจภรรยาอย่างที่สุด จนพูดได้ว่าเป็นผู้ชายที่แสนอบอุ่น

มือหนาของเขากุมมือเธอไว้แล้วรวบเข้ามากอดในชุดอันฟูฟ่องสีขาวแสนบริสุทธิ์

“ดีใจไหมครับที่เราได้แต่งงานกัน”

วารุณียิ้มให้เขาพยักหน้าก่อนตอบ

“ค่ะดีใจ ตอนแรกนึกว่าต้องเลี้ยงลูกคนเดียวเสียแล้ว”

“ได้ที่ไหน ต่อให้คุณหลบผมยังไง ผมก็ฉลาดพอจะตามหาคุณแล้วก็เอาคุณมาอยู่ข้างกายได้ กับมุกแค่เอาที่ตรวจอันที่ยังไม่ได้ใช้ กับใบหน้าซีดเผือกมาหลอกผม มันยังอ่อนหัดนัก”

“คุณรู้”

“ผมไม่ได้โง่นะครับคนสวย อาการคุณเหมือนคนท้องขนาดนั้น”

วารุณีรู้สึกเสียหน้าที่โดนจับได้ ใครจะไปรู้เล่าว่าเขาจะจับได้เร็วขนาดนี้ หากรู้ก็คงไม่ทำ

“คุณรู้ไหมว่าผมเหงาแค่ไหน พ่อแม่เสียชีวิตไปพร้อมกัน ทิ้งให้ผมอยู่บ้านหลังใหญ่เพียงลำพัง”

“แขนไม่เคยเห็นว่างเลยนะคะ มีข่าวว่าควงคนโน้นทีคนนี้ที” เธอรื้อฟื้นความหลังเล็กน้อย ที่บอกเหงาแค่อ้อนเธอมากกว่า ไม่ได้เหงาจริงจังเสียหน่อย

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ นั่นก็แค่เพื่อนคลายเหงา แต่กับคุณไม่เหมือนกันนะครับ ผู้หญิงอะไรน่าหลงใหลเป็นบ้า”

หลังจากมีอะไรกับเธอ ภิภักดิ์ก็รับรู้ว่าโลกเขาเปลี่ยนไป เขาอยากรับผิดชอบแต่เธอก็ไม่อยู่ให้เขารับผิดชอบ ทั้งตัดเยื้อใยเสียจนเขาอับอาย

บนโลกใบนี้จะมีสักกี่คนกันที่ปฏิเสธเขา นั่นคือความน่าสนใจของเธอ อาทิตย์แรกเขาจับตาดูเธอแต่ก็ไร้วี่แววความเรียกร้อง แต่เป็นเขาที่ร้อนรนเสียเองคล้ายกลัวเสียเธอไป

“รู้ไหมยิ่งคุณหนีห่าง ผมยิ่งอยากเข้าใกล้ กลัวไปหมด ตั้งใจเดินไปหาคุณ ตั้งใจเรียกคุณมาหา ตั้งใจมาเจอตอนเช้า ตั้งใจไปอยู่ในชีวิตคุณ แม้เสี้ยวนาทีก็ตาม”

เขาไม่เคยตามใคร แต่กลับมาตามเพียงเซลล์สาวคนสวยคนนี้เสียอย่างนั้น

“ก็ฉันมันแค่น้ำธรรมดา ใครจะไปสู้น้ำหวานของคุณได้เล่า อีกอย่างฉันก็เอาใจไม่เก่งเหมือนคุณหวาน”

“คุณเอาใจไม่เก่งแต่ผมเอาใจเก่งนะ ชอบเอาใจภรรยาคนสวย” ว่าจบเขาก็ประทับจูบที่ริมฝีปากเบา ๆ อย่างรักใคร่ทำให้หญิงสาวหัวใจเต้นตึกตัก คำพูดเขาหวานหูไปหมด หวานจนเธอเริ่มกลัว

“ถ้าคุณเจอใครที่ดีกว่า...น่าหลงใหลกว่า...” เขาเอานิ้วปิดปากให้เธอหยุดพูด นี่เป็นวันมงคลของเขา เขาเป็นคนรักเดียวใจเดียวเหมือนพ่อกับแม่ ย่อมไม่มีใครอื่นให้ภรรยาต้องเจ็บใจ

“ผมเหงามาครึ่งชีวิตแล้ว ต่อไปขอมีคุณกับลูกชายลูกสาวตัวน้อยอยู่ด้วยเท่านี้ก็พอแล้วครับ คนอื่นผมไม่สนใจหรอก”

“ฉันก็แก่เป็น ความสวยก็ลดลงนะคะ คุณพูดอะไรไว้รับผิดชอบคำพูดด้วยนะคะ บอกแล้วว่าฉันนะหวงของ”

เพราะเขาคือของหวงของเธอ สิ่งของที่เธอจะรักและใส่ใจดูแลมันอย่างดี มันน่าตลกที่เราทั้งคู่ต่างคนก็ต่างอยู่ลำพังแล้วโคจรมาพบกัน ไม่น่าเชื่อว่าจะรักกันได้

“ผมก็หวงคุณครับ”

ว่าจบเขาก็ไม่พูดอะไรอีกต่อไปปล่อยให้ร่างกายของทั้งคู่ได้พูดคุยกันแทน

เขามอบความหวานบนเตียงให้กับเธอ ทุกจังหวะที่ขยับมันเปี่ยมด้วยความรัก แล้วเธอเองก็ตอบสนองเขาอย่างสุดซึ้งเช่นเดียวกัน

คืนเข้าหอผ่านไป วันใหม่มาถึงภิภักดิ์ลืมตาขึ้นมองใบหน้าของภรรยาด้วยรอยยิ้ม คนแรกที่เขาลืมตาก็อยากให้เป็นเธอ จมูกโด่งกดตรงแก้มนุ่มหนัก ๆ ปลุกให้เธอไปตักบาตรด้วยกัน แล้วคนที่โดนรบกวนก็ร้องครางในลำคอ

“อื้อ...ขอนอนต่อนะคะ” วารุณีกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า เขาช่างเอาแต่ใจจริง ๆ แถมเอาใจเธอเก่งอีกด้วยเขาผ่านเรื่องแบบนี้มามากสินะ ถึงได้รู้ว่าจุดไหนที่ทำให้เธอละลายหลอมรวมไปกับเขา

“ตื่นมาตักบาตรก่อนครับ คุณจะนอนทั้งวันผมก็ไม่ว่า” วันนี้เป็นวันแรกที่เริ่มต้นชีวิตคู่ เขาก็อยากเริ่มต้นด้วยสิ่งดี ๆ ชีวิตคู่ของเราจะได้ยืนยาว

“ถ้างั้นอาบน้ำก่อนนะ” ต่อให้ง่วงแค่ไหนก็ต้องอาบน้ำไปตักบาตร แต่ทว่าคนใจร้อนอุ้มเธอขึ้นไปอาบน้ำด้วยกันเสียเลย แต่ก็ไม่ใช่แค่อาบเขาก็ยังรังแกเธอจนถึงนาทีสุดท้ายจริง ๆ หากไม่มีแม่บ้านทำอาหารรอวันนี้เธอคงไม่ได้ตักบาตรเป็นแน่

หลังตักบาตรเสร็จ เขาก็พาเธอเดินรอบบ้าน แม้จะมาหลายครั้ง แต่ก็แค่มานอนไม่ได้สำรวจจริงจัง เขายกกุญแจทุกห้องให้เธอ ให้เธอมีอำนาจสูงสุดในบ้าน ให้เกียรติเธอทั้งนอกบ้านและในบ้าน จนวารุณีรู้สึกว่าเธอโชคดีมาก ๆ ไม่รู้ทำบุญด้วยอะไร ถึงได้พบเขา ได้เคียงคู่กับเขา แต่ชาตินี้จะทำบุญร่วมกับเขาเพื่อชาติต่อไปจะได้พบกันเร็วกว่านี้

“ยิ้มอะไรครับ” เขาเห็นภรรยาอมยิ้มแล้วก็นิ่งไป

“ยิ้มให้โชคชะตาค่ะ ต่อไปนี้คุณหนีฉันไม่รอดแล้วนะ” วารุณียิ้มล้อเธอ

“แน่นอนครับคุณก็หนีไม่รอดครับ เพราะผมหิวน้ำคนนี้ทุกวัน อยากจะยกซด” คำหยอกล้อแสนทะลึ่งของเขาทำให้เธอเขินอาย

“อย่าเบื่อก่อนแล้วกันค่ะ”

“ไม่แน่นอนครับ”

วารุณีหันกลับมาแล้วโอบกอดเขาไว้แน่น กอดด้วยความรู้สึกรัก สุดท้ายเธอก็ได้เขาจากที่ได้แค่แอบมอง

[จบบริบูรณ์]