ไม่ยอมรับ...2

417 คำ
“เลิกพูดเลิกต่อรอง แล้วก็อยู่ที่นี่ต่อไป คนอย่างคุณมันต้องค่อยๆ ตายไปช้าๆ อย่างทรมาน” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเหี้ยม คำพูดอันแสนเยือกเย็นของเขามันทำให้เธอหวาดกลัวเป็นอย่างมาก นี่เขาจะเอาถึงตายเลยเหรอ ร้ายกาจที่สุด ตัดสินคนอื่นไปแล้ว โดยที่ไม่ยอมสืบหาข้อเท็จจริงเลยสักนิด นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอ ยิ่งเธอมองรอบห้องที่เธอถูกกักขังอยู่ เธอก็ยิ่งหาหนทางรอดไปจากที่นี่ไม่ได้ ถ้าหากว่าเธอจะต้องตายอยู่ที่นี่ เธอก็จะตายอย่างมีศักดิ์ศรี เธอจะไม่มีทางยอมรับหรือว่าขอโทษในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ “เลว ไม่มีคำพูดไหนที่มันจะบรรยายความเลวของคุณได้” ปรายฟ้าเค้นเสียงออกมาด้วยความโกรธ มันไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องมารับบทลงโทษของเขาเลยสักนิด คนแบบเขานี่มันบัวใต้ตมชัดๆ ต่อให้เธอพยายามที่จะอธิบายอย่างไรเขาก็ไม่มีวันเชื่อเธอ หลังจากนี้อะไรที่มันเกิดขึ้น เธอก็จะถือเสียว่ามันเป็นกรรมของเธอ ก้มหน้าก้มตารับกรรม เธอได้แต่หวังว่าวันหนึ่งเขาจะรู้ความจริงแล้วปล่อยเธอไปเสียที เธอไม่สงสารใครหรอก เธอสงสารก็แต่บิดามารดาเธอเท่านั้นแหล่ะ ป่านนี้ท่านจะรู้หรือยังว่าเธอหายไป แล้วที่เธอกลัวมากกว่านั้นก็คือกลัวว่า ชาตินี้เธอจะไม่มีโอกาสกลับไปพบหน้าพวกท่านอีก “ว่าคนอื่นว่าเลว ก็อย่าลืมส่องกระจกดูตัวเองว่าเลวเหมือนกันหรือเปล่าจำเอาไว้อย่างนะ ถ้าเธอไม่สำนึกหรือยอมรับความผิดที่เธอทำ ชาตินี้เธอก็อย่าหวังว่าเธอจะไปจากที่นี่ได้เลย” กาวีเอ่ยออกมาเสียงจริงจัง คำพูดของเขามันทำให้หญิงสาวแทบอยากจะร้องไห้ออกมา ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ นี่เธอกำลังถูกคุมขังราวกับนักโทษก็ไม่ปาน มันเป็นเวรกรรมอะไรนักหนา “ฉันจะไม่มีวันยอมรับในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำ” ปรายฟ้าสวนกลับทันควัน เมื่อไม่มีหวังว่าเขาจะปล่อยเธอไป เธอก็จะยอมอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี เธอจะไม่มีทางยอมรับและสำนึกผิดตามที่เขาต้องการ ต่อให้ต้องตาย เธอก็จะยืนยันในความบริสุทธิ์ของตนเอง
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม