“กรี๊ดดดดดดดด”
“น้องพายน์คะ หยุดกรี๊ดก่อนค่ะ หยุดทันที ถือว่าขอกัน”
ธนดลบ่นอุบพลางส่ายหน้าแต่ถึงกระนั้นก็ยังแนบโทรศัพท์เข้ากับใบหู ถึงแม้ว่าภัคร์พิมลจะกรีดร้องผ่านปลายสายมาตอนเวลาตีหนึ่งเศษก็ตามที
“มันยังไงคะ ค่อยๆ เล่ามาค่ะ อย่าให้ฉันต้องเสียเวลาที่ต้องเอาหัวลงไปวางบนหมอนในยามค่ำคืนโดยเปล่าประโยชน์”
“อะแฮ่มคืออย่างนี้นะ” ภัคร์พิมลกระแอมในลำคอเบาๆ “พรุ่งนี้ฉันจะไปกินข้าวที่บ้านอาจารย์หมอวีรภัทร”
บอกไปก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ภัคร์พิมลไม่อาจซุกซ่อนความดีใจที่เอ่อล้นออกมาได้เลย แต่ต้องหน้ามุ่ยเมื่อปลายสายอย่างธนดลทำราวกับว่าเธอกำลังพูดเรื่องโกหก
“นี่แกกำลังแกงฉันหรือเปล่า แบบแกงหม้อใหญ่มาก”
“แกงเกิงอะไรเล่า ฉันไม่ได้แกง เรื่องจริงทั้งนั้น”
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน อันนี้คือฉันข้องใจจริงๆ นะ เจอกันครั้งที่แล้วแกยังดราม่าน้ำตาไหลถึงพื้นอยู่เลย แถมแกยังบอกฉันว่า ‘แกจะให้ฉันสู้กับอะไร’ ดราม่ามากแม่”
