“คุณลุงคะ เดี๋ยววันนี้อาจารย์หมอวีรภัทรจะมาดูแผลให้นะคะ ถ้าแผลดี จะได้เตรียมเรื่องการกลับบ้านกันค่ะ”
ภัคร์พิมลบอกคนไข้ ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับรู้และรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏบนใบหน้าที่มีร่องรอยของความเหี่ยวย่นด้วยวัยที่ล่วงเลยมาถึงหกสิบห้าปี
ภัคร์พิมลยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์พยาบาล แพทย์ใช้ทุนกำลังดูชาร์ทอยู่ตรงนั้น ก่อนที่เหล่านักศึกษาแพทย์ปีหกจะทยอยพากันเดินเข้ามาเพื่อรอที่จะเรียนรู้เคสซึ่งเป็นภาพที่ภัคร์พิมลคุ้นชินเป็นอย่างดี ภัคร์พิมลนั่งอยู่ในเคาน์เตอร์กับกันตาระหว่างที่รอวีรภัทรมาดูเคส
อีกห้านาทีต่อมาวีรภัทรก็เดินเข้ามาในวอร์ดพร้อมกับแพทย์ใช้ทุนปีสองและปีสาม แค่เห็นใบหน้าหล่อเหลาของแพทย์หนุ่ม ภัคร์พิมลก็ใจเต้นแรงขึ้นมาฉับพลัน แต่หญิงสาวจำต้องระงับอาการประหม่าเอาไว้ และทำหน้าที่ของตนนั่นคือการตามราวด์แพทย์ ภัคร์พิมลคอยดูอยู่รอบนอกเพราะตอนนี้รอบเตียงของคนไข้เต็มไปด้วยนั
