กี่วันแล้วนะที่เขาไม่เจอเด็กที่หน้าเหมือนแมว
มือหนาที่เห็นเส้นเลือดชัดเจนหมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวไปตามเส้นทางที่แสดงในแม็ปตามที่ใครบางคนส่งมาให้ แล้วบอกว่าให้มารับ
ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งของบลูเลย แต่ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็คว้ากุญแจรถแล้วขับออกมาจนถึงนี่ น้ำเสียงหวานของเด็กที่โทรมาอ้อนกันยังติดอยู่ในหัว ก็ดีแล้วที่ร่าเริงเหมือนเดิม เพราะเขาก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่ดวงตาซุกซนนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา
พิภูพอจะเดาออกว่าคนตัวเล็กไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน แต่ก็ไม่คิดว่าจะอยู่ในโครงการหมู่บ้านที่แพงแบบนี้ มันคือหมู่บ้านที่สงบและมีระบบรักษาความปลอดภัยสูง ภายในหมู่บ้านมีสวนสาธารณะและสถานที่ออกกำลังกายรวมถึงพื้นที่ส่วนรวมที่เป็นประโยชน์ต่อทุกคนที่อาศัยอยู่ในนี้
ถึงสักที…
“ถึงแล้ว”
[พี่ภูเลี้ยวเข้ามาในบ้านได้เลยนะหนูบอกลุงยามไว้แล้ว]
ประตูรั้วขนาดใหญ่เปิดออกทันทีที่บลูเอ่ยจบ เขาข
