“ยัยเด็กกกกกกกกกก”
บลูหันไปมองคนที่ส่งเสียงเรียกกันมาแต่ไกล พี่วุ้นกับชาวแก๊งกำลังเดินมาทางนี้
“คิดถึงยัยคนสวยมาก เจ๊เหมือนไม่ได้เจอบลูมาเป็นชาติ”
“พี่วุ้นเว่อร์”
“ไม่เว่อร์จ้า”
วุ้นทำจมูกฟุดฟิดเมื่อเดินเข้ามาใกล้เด็กตัวท็อปของสังกัด ช่วงนี้หายหน้าหายตา แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ บลูไม่ค่อยรับงานแล้ว เด็กมันคงงานเยอะบวกกับออกไปใช้ชีวิตส่วนตัวบ้าง ใครมันว่างมารับงานได้ตลอดเวลากัน ว่าแต่ว่านะ วุ้นน่ะอยู่กับบลูบ่อย ดังนั้นจมูกมันเลยจำกลิ่นน้ำหอมที่ยัยเด็กใช้ได้ไง แล้วกลิ่นที่อยู่บนตัวบลูวันนี้มันเปลี่ยนไป
“เปลี่ยนน้ำหอมเหรอยัยคนสวยของเจ๊”
บลูเบี่ยงตัวหลบคนที่ดมเสื้อกันอย่างน่ากลัว เมื่อคืนนอนกับพี่ภูไง เขาเลยสุ่มหยิบน้ำหอมของพี่ผู้ชายมาฉีด byredo กลิ่นอะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้อะ
“ว่าแต่มีอะไรกับเพื่อนหนูคะ”
เราลากกันมานั่งยังโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ อย่างน้อยตรงนี้ก็ร่มรื่นดีแถมยังไม่เกะกะคนอื่นด้
