“แกว่าอะไรนะ” วราฤทธิ์ไม่ทันฟังจึงเอ่ยถามเพื่อน
“ไม่มีอะไรว่ะ”
กวินบอกปัด วราฤทธิ์ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย แต่ไม่ซักถามอะไรเพื่อนให้รำคาญใจอีก
หลังจากรติภัทรอุ้มภรรยาขึ้นห้องมาแล้ว เขาบรรจงวางหญิงสาวให้นอนเหยียดบนที่นอนกว้าง นั่งลงข้างเตียงมองใบหน้าละมุนละไมของอีกฝ่ายนิ่งๆ มือหนาปัดปอยผมที่ระหน้าผากออกแผ่วเบาด้วยสัมผัสทะนุถนอม...
“วดี ถ้าไม่ตื่น พี่จะปล้ำนะ”
เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหูทำให้พิรวดีครางอืออาเมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่รบกวนการนอนของเธอ ร่างกายที่อ่อนเพลียทำให้หญิงสาวพลิกกายหนีแทนที่จะลืมตาตื่นตามคำสั่งนั้น
“แสดงว่าอยากให้ปล้ำ”
รติภัทรคลานขึ้นเตียงสวมกอดร่างบางที่ตะแคงข้างหันหลังให้ ซุกใบหน้าเขาจุมพิตแก้มนวลหนักหน่วง
“อื้อ... อย่ากวน”
เสียงหวานครางประท้วงด้วยไม่รู้ชะตากรรม รติภัทรแทบหลุดขำออกมา
“กล้าสั่งพี่อย่างนั้นเหรอ”
ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวชิดริมหู ขบเม้มหยอกเย้ากัดเบาๆ
