เลอราชพูดเสียงกร้าวกระชากไหล่ของหญิงสาวทั้งสองกุมเอาไว้ให้หยุดนิ่ง
“ฉันเจ็บนะ ปล่อย! ไอ้บ้า ไอ้คนเฮงซวย!”
“ถ้ายังหยาบคายอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
เลอราชกระชากไหล่มนทั้งสองเข้ามาหา จ้องตาหญิงสาวอย่างดุดันไม่มีแววล้อเล่น อารียาลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอด้วยความรู้สึกหวั่นๆ แต่ก็ทำทีเป็นไม่เกรงกลัว
“ปล่อยฉันสิ ฉันจะไปนอนแล้ว”
อารียาหลบตาคมของชายหนุ่มที่มองเธอในระยะกระชั้นชิด ลมหายใจเป่ารดใบหน้าของเธอถนัดถนี่
“แม่เธอนอนแล้วเหรอ” เลอราชเอ่ยถาม ลอบสังเกตอาการของคนตรงหน้า
“เอ่อ... นอนแล้วสิ นี่มันดึกแล้วนะ” อารียาเฉไฉ ยังไงอนงค์คือมารดา ถึงจะทำผิดก็ตามที
“แล้วเธอล่ะ เห็นยังไม่นอน”
เลอราชยอมปล่อยแต่โดยดี อารียาสะบัดหนีลุกขึ้นฉับพลัน แต่ขาที่นั่งทับอยู่นานอ่อนแรง ทำท่าจะล้มลงอีกรอบ ชายหนุ่มรวบร่างอวบเอาไว้ได้ทัน สายตาสองคู่สบกันนิ่ง ลมหายใจของเขาสะดุดกึกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อารียากะพ
