นอกจากมารดาใช้มาทำธุระเท่านั้น มือบางยกขึ้นกุมขมับเบาๆ รู้สึกว่าง่วงนอนโดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อคืนเธอคงจะนอนไม่หลับ เพราะคิดเรื่องรติภัทรมากไป
พิรวดีพยายามลืมตา ขยี้ไปมา เธอน่าจะไปห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาสักนิดเพราะจะได้หายง่วง ร่างบางที่ลุกขึ้นจากโซฟาในห้องรับแขก หล่นร่วงลงไปกองกับโซฟาอีกครั้ง ก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์ โดยมีสายตาของใครคนหนึ่งมองอย่างกระหาย
พนักงานแผนกฝ่ายผลิตและแผนกอื่นๆ หลายร้อยชีวิตต่างทยอยกันเดินทางกลับ รติภัทรสอดสายตามองหาพิรวดี แต่ไม่เห็นแม้แต่วี่แวว มือหนาหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดโทร.ออก
‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’
“ออกรถได้” รติภัทรรู้โดยสัญชาตญาณว่าหญิงสาวหนีเขาไปเสียแล้ว เลอราชได้รับคำสั่งก็ปฏิบัติตามทันที
“ไปหาคุณวดีที่บ้านคุณนายไหมทองเลยเหรอครับ”
เลอราชถามเจ้านายหนุ่มที่ปิดปากเงียบ แต่ใบหน้าบ่งบอกว่าโกรธจัด
“ใช่ ไปที่นั่นเลย ต่
