พิรวดีที่ปั่นจักรยานได้แล้ว หัวเราะเสียงใส บอกรติภัทรอย่างดีใจ
“ระวังครับ ระวังข้างหน้า”
เพราะมัวมองพี่ชายที่แสนดี พิรวดีจึงไม่ทันได้ดูทาง จักรยานกระแทกกับหินข้างถนนเข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!” เด็กหญิงตัวน้อยล้มเข่ากระแทกพื้น ร้องไห้โฮ เช็ดน้ำตาป้อยๆ
“ไม่เห็นไรนะครับ พี่เป่าเพี้ยงๆ เดี๋ยวหาย โอ๋ๆ ๆๆ คนดี” เด็กชายรติภัทรประคองน้องน้อยแนบอก
“พี่ติเจ็บจังเลยค่ะ”
“เดี๋ยวก็หายครับ อย่าร้องนะคนดี”
“เดี๋ยวหายจริงเหรอคะ ฮึกๆ ฮือๆ”
“ใช่สิ พี่ไม่เคยโกหกวดีอยู่แล้ว มีพี่อยู่ใกล้ๆ ไม่ต้องกลัวอะไร พี่จะดูแลวดีเอง”
รติภัทรสะดุ้งตื่นเหงื่อโซมกาย เขาลูบใบหน้าตัวเองแรงๆ มองเตียงที่ว่างเปล่าไร้ร่างหญิงสาวที่กอดรัดแนบชิดตลอดทั้งคืน ร่างสูงลุกจากเตียงเดินออกจากห้องไปด้านนอก กลิ่นอาหารหอมกรุ่นโชยมาปะทะจมูก ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มด้วยความพึงพอใจ
ชายหนุ่มยืนพิงกรอบประตูห้องครัว สายตาคมสีกาแฟมองร่างที่ขะมักเขม
