“เอ่อ...งั้นเฮียกินอีกคำมั้ยคะ” เธอรีบกลบเกลื่อนเสียงหัวใจตัวเองก่อนตักโจ๊กขึ้นมาอีกคำ แต่ช้อนยังไม่ถึงปากเขาก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง
ทั้งคู่ชะงักไปเล็กน้อยแล้วหันมามองสบตากัน พงศ์วิชญ์ขมวดคิ้ว ดวงตาคมหรี่ลงอย่างระวัง ก่อนพูดเสียงเรียบ
“ดึกป่านนี้ ใครมาเคาะประตูอีก...”
อริสรากลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกได้ถึงความเย็นวูบหนึ่งไหลผ่านหลังมือที่ยังถือช้อนอยู่
เขาขยับตัวจะลุก แต่เธอยกมือห้ามเบาๆ
“หนูไปเปิดให้เองค่ะ เฮียคงลุกไม่ถนัด”
พงศ์วิชญ์สบตาเธอครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าอย่างเชื่องช้า เสียงฝีเท้าของเธอเบาแผ่วไปถึงหน้าประตู แล้วมือเล็กก็หมุนลูกบิด
“แกร๊ก...”
เงาร่างของคนที่ยืนอยู่ด้านนอกปรากฏขึ้นท่ามกลางแสงไฟสลัวจากโถงทางเดิน...แสงไฟจากทางเดินด้านนอกห้องไหลเข้ามาแตะขอบเท้า
คนที่ยืนอยู่หลังประตูทำให้อริสราชะงักนิ่ง
“พี่วีณ์...” เธอเรียกชื่อเบาๆ ด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
พรปวีณ์ยังอยู่
