ผ้าก๊อซสีขาวค่อยๆ พันรอบเอวแน่นแบบพอดี เธอเป่าลมหายใจเบาๆ ตอนเสร็จแล้ว
“เสร็จแล้วค่ะ”
เขามองเธออยู่นาน ก่อนพูดเสียงต่ำ “ทำเก่งนี่”
“แต่ก่อนหนูซุ่มซ่ามค่ะ ชอบทำให้ตัวเองมีแผลบ่อยๆ ก็เลยทำจนชินแล้ว”
“อืม…” เขาพึมพำในลำคอ
หญิงสาวกำลังจะเก็บของ แต่กลับถูกเสียงทุ้มเรียบๆ รั้งไว้
“อาย”
“คะ?”
“ขอบใจนะ ที่ดูแลฉัน”
เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มอายๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ เฮียเป็นเจ้านาย หนูแค่ทำหน้าที่ของหนู”
“ทำเพราะหน้าที่เท่านั้นเองเหรอ”
“เอ่อ...”
อริสรามองเขานิ่ง ดวงตาทั้งคู่สบกันอยู่ครู่หนึ่งแต่ยาวนานพอให้หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
แต่พงศ์วิชญ์กลับเป็นฝ่ายหลุบตาลงก่อน เอ่ยเสียงเรียบ
“ไปพักเถอะ ดึกแล้ว”
“ค่ะเฮีย”
เธอลุกขึ้น เก็บกล่องปฐมพยาบาลกลับเข้าที่ ก่อนจะหันไปมองเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มที่ตอนนี้เอนตัวพิงโซฟา แสงไฟอ่อนๆ ตกกระทบเสี้ยวหน้าคมเข้มและผ้าพันแผลสีขาวที่เอว เหมือนภาพในฝันที่เธอ
