ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือพี่ชายที่เอนตัวพิงหัวเตียง และเด็กสาวที่รับช้อนจากเขามาตักโจ๊กขึ้นเป่าก่อนป้อนคนเจ็บที่ดูจะมีความสุขจนน่าหมั่นไส้
คนหนึ่งบอบบางน่าจะทะนุถนอม ส่วนอีกคนก็แข็งแกร่งราวกับภูผาสูงชัน ดูเป็นอะไรที่เหมาะสมและลงตัวเสียจริงๆ คิดแล้วอยากให้บิดามารดาของพวกเธอมาเห็นจริงๆ ไม่แน่ว่าสะใภ้ใหญ่ที่พวกท่านรอคอย อาจจะอยู่ไม่ไกลแถวนี้แล้วก็ได้
“ฝันดีนะคะ ทั้งสองคน” เธอพูดพลางยิ้ม แล้วค่อยๆ ปิดประตูลงอย่างเงียบงันทั้งที่เพิ่งบอกอริสราว่าให้เปิดประตูเอาไว้แท้ๆ คงเป็นเพราะลึกๆ ในใจเธอก็อยากให้พวกเขาได้มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังและมั่นใจว่าต่อให้เปิดประตูไว้ก็จะไม่มีใครเดินผ่านมาแถวนี้แน่นอน
เสียงประตูปิดลงเหลือไว้แต่ความเงียบและกลิ่นโจ๊กที่ยังหอมอบอวลในอากาศ
พงศ์วิชญ์หันมามองเด็กสาวที่ยังป้อนโจ๊กอยู่อย่างตั้งใจ ดวงตาคมแต่แฝงความอ่อนโยนก่อนเอ่ยขึ้นเบาๆ
“เธอน่าจะกลับไปพักได้แล้ว ดึกมากแล
