ถนนสายหลักเริ่มคลาคล่ำด้วยรถยนต์และรถจักรยานยนต์มากมาย เสียงเพลงในรถคลอเบาๆ สอดรับกับเสียงเครื่องยนต์ที่เดินเรียบ รถคันหรูแล่นไปตามจังหวะสบายๆ ภายใต้แสงแดดอุ่นของยามเช้า
พรปวีณ์เอนตัวพิงเบาะ มองวิวข้างทางก่อนจะหันมามองคนขับแล้วเอ่ยถามในสิ่งที่คาใจมาตลอดคืน
“ที่พี่วิชญ์บาดเจ็บเมื่อคืน พี่แสนอยู่ด้วยใช่มั้ยคะ เกิดเรื่องที่คลับเหรอคะ”
สารินเงียบไปครู่หนึ่งแต่ก็รู้ว่ายิ่งปฏิเสธจะยิ่งทำให้เธอกังวลและสงสัยเขาจึงเลือกที่จะบอกไปตามความจริง
“ครับ พี่อยู่ด้วย แต่กลับ...ปกป้องเฮียไม่ได้”
“อย่าโทษตัวเองสิคะ พี่วิชญ์เองเค้าก็คงไม่โทษใครหรอกค่ะ คนอย่างเค้าถ้าเลือกจะเผชิญหน้าแล้วก็ไม่สนใจหรอกว่าตัวเองจะต้องบาดเจ็บรึเปล่า นิสัยเหมือนกับคุณพ่อไม่มีผิดเลย” เธอปลอบใจเขาแต่ก็มีความจริงอยู่ในนั้นทั้งหมดเช่นกัน
“พี่รู้ครับ แต่ก็ยังอดรู้สึกผิดไม่ได้ หน้าที่ปกป้องเฮียคือหน้าที่หลักของพี่ แต่พี่กลับปล่อยให้
