“เอ่อ...เฮีย หมายถึงให้ผมอยู่...กับคุณวีณ์เหรอครับ?”
พงศ์วิชญ์เลิกคิ้ว
“ใช่ แต่หมายถึงให้อยู่ห้องฝั่งตรงข้ามไม่ใช่ห้องเดียวกัน”
สารินถอนหายใจแผ่วๆ อย่างโล่งอกทันที
“อ๋อ...ครับเฮีย ผมเข้าใจแล้วครับ”
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะยิ้มโล่งใจได้เต็มที่ เสียงของพรปวีณ์ก็ดังแทรกขึ้นมาอย่างร่าเริง
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่วิชญ์ ห้องของวีณ์มีสองห้องนอน พี่แสนพักด้วยกันก็ได้ค่ะ จะได้อุ่นใจดี”
สารินถึงกับชะงักมือที่กำลังจะตักต้มยำทันที
“เอ่อ...พี่ว่า พี่อยู่ห้องตรงข้ามอย่างที่เฮียบอกก็พอแล้วครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะพี่แสน ห้องนั้นโล่งอยู่แล้ว แถมวิวสวยด้วยนะ”
“แต่...”
“ตามใจละกัน” เสียงทุ้มของพงศ์วิชญ์แทรกขึ้นนิ่งๆ แต่เด็ดขาด
“อยู่ห้องเดียวกันก็ดี จะได้ดูแลกันใกล้ๆ วีณ์จะได้สบายใจ”
สารินหันไปสบตากับพรปวีณ์ครู่หนึ่ง ขณะที่หญิงสาวยิ้มกริ่ม ทว่าฝ่ายชายกลับดูอึดอัดใจเพราะไม่อยากเข้าใกล้เธอมากไปกว่าน
