ดวงตากลมโตค่อยๆ คลอไปด้วยน้ำใส ความรู้สึกอบอุ่นและปวดหน่วงไหลมาปะทะกันในอก
“นี่มัน... ภาพของหนูกับคุณพี่...” เสียงเธอแทบกลั้นไว้ไม่อยู่
ริมฝีปากเม้มแน่น แต่น้ำตากลับเอ่อล้นออกมาช้าๆ ทีละหยด
ที่แท้...ใบหน้าที่คุ้นตาของเขาก็คือใบหน้าเดียวกับพี่ชายใจดีคนนั้น...เธอจำเขาไม่ได้เพราะตอนนี้เขาไว้หนวดเคราจางๆ ดวงตาของเขาดุดันไม่ได้อ่อนโยนเหมือนก่อน เขาดูโตขึ้นกว่าเดิมมาก และความทรงจำที่ผ่านมากว่าสิบหกปีก็ทำให้เธอเผลอลืมเลือนใบหน้าของเขาไปชั่วขณะ
หัวใจของเธอสั่นไหวจนแทบยืนไม่อยู่ ทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น ทั้งไม่แน่ใจว่าควรยิ้มหรือร้องไห้ก่อนดี
นี่เขาจำเธอได้...แต่เลือกที่จะไม่พูด ไม่ถาม ไม่เฉลยอะไรเลย
หรือเขาจำเธอไม่ได้ ไม่รู้ว่าอายคนนี้ ก็คือหนูอายในวันนั้น...
อริสราเงยหน้ามองภาพในกรอบอีกครั้ง ดวงตาแดงเรื่อแต่มีรอยยิ้มบางๆ ที่เปี่ยมด้วยความอ่อนโยน
“ขอบคุณนะคะ คุณพี่วิชญ์...” เธอกระซิบแผ่วใ
