หญิงสาวถืออุปกรณ์ทั้งหมดขึ้นไปยังชั้นบนของเพนต์เฮาส์เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังสะท้อนกับพื้นไม้เนียนเรียบจนแทบไม่ได้ยิน เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องของเขา สูดลมหายใจอีกครั้งก่อนเคาะเรียก
“เฮียคะ...หนูมาทำแผลให้ค่ะ”
เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจากด้านในจะดังขึ้น
“เข้ามาได้”
เธอบิดลูกบิดประตูอย่างเบามือ แล้วแทบหยุดหายใจในวินาทีนั้น
ภาพที่เห็นตรงหน้าคือพงศ์วิชญ์ในสภาพ ที่ไม่ทันตั้งตัวจะเห็น:
เส้นผมดำขลับยังเปียกชื้น ร่างสูงกำยำมีหยดน้ำเกาะระยับตามกล้ามเนื้อแน่นแข็งแรง เขานุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบเอวสอบพอดีอย่างลวกๆ
กลิ่นสบู่ชายผสมกลิ่นกายอุ่นๆ ของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจับจังหวะไม่ได้
“เฮีย...” เธอรีบเบือนหน้าหนี เสียงแทบหลุดเบา
“เอ่อ...เฮียเพิ่งอาบน้ำเสร็จเหรอคะ”
“อืม” เขาตอบเรียบๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กำลังจะเช็ดตัวพอดี เธอขึ้นมาทำแผลให้เหรอ”
“คะ...ค่ะ” เธอพูดตะกุก
