“คือ...ปละ...เปล่านะคะ หนูรู้ตัวว่าไม่ใช่คนสวยในสายตาเฮีย แล้วก็ไม่หวังจะให้เฮียมาฝืนใจชมด้วย”
“ก็ถ้าเธอสวยจริง ฉันคงไม่จำเป็นต้องฝืนใจ”
“นั่นสินะคะ ถ้าหนูสวยจริง...เอ๊ะ! นี่เฮียหลอกด่าหาว่าหนูขี้เหร่เหรอคะ” เธอมองค้อนเขา แต่สุดท้ายกลับหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความหยอกเย้าของผู้เป็นนายเหนือหัว
ไม่นานทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน เสียงหัวเราะนั้นกลืนไปกับเสียงลมที่พัดผ่านแนวต้นไม้ด้านหลัง ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะไม้หน้าระเบียง เขาถือแก้วกาแฟที่เธอเข้าไปชงมาให้ ส่วนเธอกำลังเปิดดูรูปในโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายราวกับเด็กที่เพิ่งได้ของขวัญชิ้นใหญ่
“โอ้โห...กล้องดีมากเลยค่ะ เฮียถ่ายเก่งด้วยทำให้รูปออกมาสวยๆ ทั้งนั้นเลย หนูจะขอส่งรูปนี้ให้เพื่อนดูได้มั้ยคะ ไม่สิ...”
อยู่ดีๆ เธอก็เหมือนจะชะงักไปจนเขาแปลกใจ
“มีอะไร”
“เปล่าค่ะ หนูแค่...ลืมไปว่าหนู...ไม่มีเพื่อนซักคน”
“
