แดดตอนบ่ายเอียงอ่อนจนกลายเป็นแสงสีทองอุ่นที่สาดผ่านผนังไม้ของบ้านพัก รอยเงาของกิ่งไม้และใบไม้ทอดตัวบนพื้นระเบียงเป็นลวดลายคล้ายภาพวาดที่ธรรมชาติสร้างขึ้นเอง ลมหนาวบนเขาพัดแผ่วผ่านพุ่มหญ้า พาเสียงใบไม้ไหวซู่ซ่ามาแทนเสียงผู้คน ความเงียบสงบโอบล้อมรอบตัว มีเพียงกลิ่นกาแฟหอมอ่อนๆ ลอยมาจากแก้วที่อริสราวางไว้ข้างโน้ตบุ๊ก และเสียงแป้นคีย์บอร์ดที่ดังแผ่วๆ ตามจังหวะปลายนิ้วของเธอ
เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายริมระเบียง แสงแดดลอดผ่านหมอกบางตกกระทบใบหน้าเรียวจนเกิดเงานุ่มนวล ดวงตาเธอจ้องหน้าจอด้วยสมาธิ ขมวดคิ้วบางๆ เวลาคิดคำไม่ออก แล้วก็ยิ้มออกเมื่อพิมพ์ได้ประโยคที่ชอบใจ เสียงพิมพ์คีย์บอร์ดนั้นเบาแต่มีชีวิต มันคล้ายจังหวะหัวใจที่เต้นอย่างสงบมั่นคง
ประตูบ้านเลื่อนเปิดออกเบาๆ พงศ์วิชญ์ก้าวออกมาพร้อมกลิ่นสบู่จางๆ ปนกลิ่นกาแฟแก้วใหม่ที่ถืออยู่ในมือ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้าสบายๆ ทำให้เขาดูเป็นคนเรียบง่ายผิดจ
