เขาพิงหลังกับพนักเก้าอี้ หลุบตานิ่งครู่หนึ่งแล้วถามต่อ
“แล้วจะไปเมื่อไหร่”
“น่าจะสิ้นเดือนค่ะ” เธอก้มหน้านิดๆ “เพราะต้องรอเงินเดือนออกก่อน ไม่งั้นคงไม่มีเงินไปไหนเลยค่ะ”
คำตอบซื่อๆ นั่นทำให้เขาหลุดยิ้มบางอย่างที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่ทันรู้ตัว
“สิ้นเดือนเหรอ…” เขาทวนช้าๆ ก่อนยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “บังเอิญว่าช่วงนั้นฉันมีธุระที่เขาใหญ่กับเขาค้อพอดี”
“จริงเหรอคะ?” เธอเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“อืม...ว่าจะไปดูที่ดินไว้ทำรีสอร์ตน่ะ มีคนเค้าเสนอขาย ว่าจะไปหลายทีแล้วก็ยังไม่ว่าง” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “ถ้าเธอจะไปด้วยก็ได้นะ จะได้ประหยัดค่าเดินทาง แต่ค่าที่พักจ่ายเองล่ะ”
“ได้ค่ะ” เธอแทบจะลุกจากเก้าอี้ด้วยความตื่นเต้น “งั้นแปลว่าหนูจะได้ไปเขียนรีวิวจริงๆ แล้วใช่มั้ยคะ ไชโย!”
พงศ์วิชญ์หัวเราะในลำคอเบาๆ กับท่าทีสดใสเหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นใหม่
“ดีใจขนาดนั้นเลย?”
“แน่นอนสิ
