ตอนที่ 2 สาวใช้ประจำตัว
1074 คำ
“งั้นก็ตกลงตามนี้ ไปหาที่นอนไป ดึกมากแล้ว ฉันเองก็ง่วงเต็มที” บอกแค่นั้นเขาก็เดินไปทางบันไดทางขึ้นชั้นสอง เธอจึงได้รีบเดินมาขวางเขาไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิคะคุณ”
“อะไรอีก”
“คือ...พรุ่งนี้หนูมีเรียน แล้วที่นี่หนูก็ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนเลย คืนนี้...คุณให้หนูกลับห้องก่อนดีมั้ยคะ พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วหนูจะได้เก็บเสื้อผ้าแล้วย้ายมาอยู่กับคุณไง”
“คิดจะหนีงั้นสิ”
“ไม่หรอกค่ะ หนูไม่หนีแน่นอน ถึงหนูจะไม่รู้จักคุณ แต่หนูเคยดูหนังนะ พวกที่มีอิทธิพลแบบคุณน่ะ คงไม่ปล่อยให้หนูหนีง่ายๆ หรอก อีกอย่างตอนนี้คุณก็ไว้ชีวิตหนูแล้ว แถมยังหางานดีๆ ให้หนูทำอีก หนูไม่คิดหนีหรอกค่ะ แต่หนูไม่มีเสื้อผ้าใส่จริงๆ แล้วพรุ่งนี้ก็มีสอบตอนบ่ายด้วย ถ้าคุณไม่ไว้ใจจะส่งคนไปเฝ้าหนูก็ได้นะคะ แต่หนูสัญญาว่าหนูจะไม่หนีหรอกค่ะ หนูเองก็...เหนื่อยที่จะเป็นเด็กเสิร์ฟแล้วด้วย การเป็นสาวใช้ของคุณดูจะสบายกว่าเยอะเลย คุณปล่อยหนูกลับห้องก่อนนะคะ หนูจะได้แจ้งย้ายออกหอด้วย มันไม่ใช่ว่าคุณอยากให้หนูอยู่ก็อยู่ได้เลยนะคะ”
“วุ่นวายเป็นบ้า ห้องนั้นก็เอาไว้เก็บของเธอไปเถอะ เผื่อว่าอีกหน่อยฉันขี้เกียจจ้างเธอขึ้นมาเธอก็จะได้มีที่ให้กลับ แล้วเดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องไปส่งเธอที่หอ ขนของใช้ที่จำเป็นมาก็พอ แล้วพรุ่งนี้จะให้ไปส่งที่มหา’ลัยด้วย”
“เอ่อ...แบบนั้นก็ได้ค่ะ แล้วคุณจะให้หนูนอนห้องไหนคะ”
“ห้องนั้น” เขาชี้ไปที่ประตูห้องหนึ่งที่อยู่ถัดจากห้องทำงานของเขา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วต่อสายหาใครบางคน
(“แสน มารับเด็กนี่ไปที่หอหน่อย ให้เธอเก็บของที่จำเป็นแล้วพากลับมาที่นี่ จากนี้ไปเธอจะทำงานเป็นสาวใช้ประจำตัวของฉัน หาคนรับส่งเธอไปที่มหา’ลัยด้วยล่ะ อย่าปล่อยให้ไปไหนมาไหนเอง ถ้าเธอหายไป ฉันจะฆ่าแกคนแรก”)
น้ำเสียงเข้มดุสั่งลูกน้องแต่มองมาที่เธอเหมือนอยากจะขู่เธอด้วย เล่นเอาหญิงสาวรู้สึกหวั่นใจไม่น้อย แต่ยังไงก็ยังดีกว่าโดนเขาฆ่าตายตอนนี้
(“ได้ครับเฮีย”) ปลายสายรีบตอบกลับมาทันที
“เรียบร้อย ถ้าขนของมาแล้วก็อย่าทำอะไรเสียงดังล่ะ ถ้าฉันต้องตื่นกลางดึกเพราะเสียงเธอ ฉันจะฆ่าเธอแน่”
บอกแค่นั้นเขาก็ก้าวขึ้นไปบนห้อง ไม่นานลูกน้องคนหนึ่งของเขาก็เดินเข้ามา
“เชิญครับ ผมจะไปส่งที่หอ” สาริน หรือ แสน มือขวาคนสนิทของพงศ์วิชญ์เอ่ยขึ้น
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
แม้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกนัก ว่าอยู่ดีๆ ทำไมเธอถึงกลายมาเป็นสาวใช้ของมาเฟียสุดโหดคนนี้ได้ แต่เธอเป็นพวกไม่ชอบคิดอะไรมาก ขอแค่มีชีวิตรอดต่อไปได้ไม่ว่าต้องทำอะไร เธอก็ยอมได้ทั้งนั้น...
ระหว่างทางที่นั่งรถกลับหอพัก อริสราก็อยากจะหาข้อมูลนายจ้างคนใหม่ของตนเองสักหน่อย อย่างน้อยจะได้รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ เธอจึงหันไปมองคนข้างๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะถึงแม้เขาจะดูหล่อเหลาอยู่มาก แต่หน้าดุๆ ที่ไม่ต่างจากเจ้านายก็ทำให้เธอรู้เกร็งไม่น้อย
“เอ่อ...คุณคะ”
“เรียกว่าพี่แสนก็ได้ครับ” เห็นเขาหันมายิ้มให้นิดหนึ่งเธอก็เหมือนจะสบายใจขึ้นมาบ้าง
“ค่ะ พี่แสน หนูชื่ออายนะคะ คือ...หนูก็ไม่รู้ว่าทำไมเจ้านายของพี่ถึงไว้ชีวิตหนูแล้วก็จ้างหนูให้มาเป็นสาวใช้ แต่ไหนๆ หนูก็ต้องไปทำงานกับเค้าแล้ว หนู...ขอถามอะไรเกี่ยวกับเค้าหน่อยได้มั้ยคะ”
“ถามได้ แต่พี่จะตอบเท่าที่ตอบได้นะ”
“ค่ะ อย่างแรกเลย เจ้านายของเราเค้าชื่ออะไรเหรอคะ”
“ท่านชื่อพงศ์วิชญ์ พวกเราเรียกท่านว่าเฮียวิชญ์น่ะ”
“อ๋อ...เฮียวิชญ์นี่เอง แล้ว...เฮียเค้าอายุเท่าไหร่เหรอคะ”
“ปีนี้ก็น่าจะสามสิบห้าแล้ว”
“สามสิบห้าเหรอคะ แล้ว...เค้ามีแฟนมั้ยคะ”
“ถามทำไม” เขาหันมามองเธอครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ
“ก็เผื่อหนูเจอไงคะ ยังไงหนูก็ต้องอยู่ที่นั่น ถ้าเค้ามีแฟนสักวันหนูคงเห็นใช่มั้ยคะ หนูจะได้เรียกถูกแค่นั้นเอง”
“เฮียไม่มีแฟนหรอก มีแต่คู่นอนชั่วครั้งชั่วคราวน่ะ แต่เฮียไม่เคยพาใครไปที่ห้องเฮีย ส่วนใหญ่จะจบที่ไนต์คลับของเฮียมากกว่า”
“โห สาวเยอะจริงด้วยแฮะ”
“ก็เฮียทั้งหล่อทั้งรวยแบบนั้น ไม่มีสาวเยอะสิแปลก”
“นั่นสินะคะ แล้ว...พี่แสนทำงานกับเฮียมานานแล้วเหรอคะ”
“จะสิบปีแล้วมั้ง”
“นานมากเลย แล้วพี่แสนอายุเท่าไหร่คะ”
“พี่ก็สามสิบห้าเท่าเฮียนั่นแหละ เรารู้จักกันตั้งแต่ประถมแล้ว พี่เองก็...เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน พ่อกับแม่ของเฮียเลยรับพี่มาเลี้ยงเป็นเหมือนลูกอีกคน ตอนแรกพี่เป็นทหารอยู่ที่อเมริกาน่ะ เคยไปรบอยู่ครั้งหนึ่งแล้วเจ็บหนักจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด พอเฮียรู้เค้าเลยเรียกตัวพี่มาทำงานด้วย ตอนนี้ก็เรียกว่าเป็นมือขวาของเฮียเลยก็ว่าได้”
“แบบนี้พี่คงได้เงินเดือนเยอะเลยสินะคะ ขนาดสาวใช้อย่างหนูเฮียยังจ้างตั้งสามหมื่นแน่ะ”
“ก็เยอะแหละ เพราะงานพี่มันเสี่ยงน่ะ”
“แล้วพี่แสนมีแฟนยังคะ”
“ถามทำไมอีก อย่าบอกนะว่าจะจีบพี่” เห็นเธอคุยเก่งเขาก็เหมือนจะพูดเยอะกว่าทุกครั้ง หรืออาจเป็นเพราะเธอทำให้เขาคิดถึงใครบางคนก็เลยรู้สึกสนิทใจที่จะคุยด้วย
- ผู้เขียน
