ตอนที่ 3 เฮียวิชญ์
1117 คำ
“จีบอะไรล่ะคะ แค่รอดตายมาได้ก็ดีใจแล้วค่ะ ไม่มีเวลาไปนั่งจีบใครหรอก หนูแค่ถามเพราะจะได้วางตัวถูกไง ดูแล้วเราน่าจะได้เจอกันบ่อย หนูไม่อยากมีปัญหากับแฟนพี่แค่นั้นเองค่ะ”
“พี่ไม่มีแฟนหรอก แต่ก็...” คราวนี้ดวงตาของเขาดูจะเป็นประกายขึ้นมาเมื่อคิดไปถึงใบหน้าของใครบางคนที่แม้จะอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือคว้า แต่เขากลับไม่กล้าให้มือสกปรกของตนไปแปดเปื้อนเธอ
อริสราไม่อยากละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเขามากไป เธอจึงไม่ได้ถามอะไรให้มากความ เพราะสิ่งที่เธออยากรู้ก็คือนิสัยใจคอของเจ้านายต่างหาก
“พี่แสนคะ…” เธอเอ่ยเสียงเบา
“หนู…เอ่อ หนูอยากรู้เรื่องเฮียวิชญ์หน่อย พี่พอจะเล่าให้ฟังได้มั้ยคะว่าเฮียเป็นคนยังไง ชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง หนูจะได้ทำตัวถูกไม่โดนเฮียฆ่าทิ้งไปซะก่อน”
สารินหัวเราะในลำคอก่อนตอบไป
“คิดจะเอาตัวรอดอยู่สินะ ฉลาดไม่เบาเลยนี่เรา”
“ก็…หนูต้องทำงานกับเค้านี่คะ เกิดหลุดพูดอะไรที่เฮียไม่ชอบขึ้นมา หนูคงไม่มีโอกาสอธิบาย” เธอยอมรับแบบไม่มีกั๊ก
เขาเหลือบมองเธอทางหางตาครู่หนึ่งคล้ายกำลังประเมินว่าควรตอบหรือไม่ แต่เมื่อเห็นว่าแววตาเธอดูใสซื่อไม่ได้มีอะไรแอบแฝงเขาจึงได้ยอมตอบไปแต่โดยดีเพราะสิ่งที่จะพูดมันก็ไม่ใช่ความลับอะไร
“เฮียเป็นคนพูดน้อยแต่คิดเยอะ ทุกอย่างต้องเป๊ะตามที่วางไว้ ถ้าอายรับปากอะไรกับเฮียก็ต้องทำให้ได้ตามนั้น ไม่งั้นเค้าจะไม่ชอบเอามากๆ พูดง่ายๆ คือต้องคิดก่อนพูด อย่ารับปากในสิ่งที่ยังไม่แน่ใจว่าจะทำได้รึเปล่า”
“เข้าใจแล้วค่ะ แล้วเรื่องนิสัยอื่นๆ ล่ะคะ” เธอพยักหน้ารับรู้ก่อนถามต่อ
“เฮียไม่ใช่คนใจร้ายอย่างที่เห็นหรอก” สารินพูดช้าๆ
“แต่ก็ไม่ได้ใจดีกับทุกคน เฮียตรงไปตรงมา ชอบความซื่อสัตย์เกลียดคนโกหกเป็นที่สุด แล้วก็ไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายเรื่องส่วนตัว”
ได้ยินที่เขาบอกเธอก็เก็บรายละเอียดเงียบๆ ในหัว
“ของกินเฮียไม่จุกจิก” สารินพูดต่อ
“อาหารเฮียก็กินได้ทุกอย่างไม่เรื่องมาก โดยเฉพาะอาหารรสจัดจะชอบมากเป็นพิเศษ และเฮียชอบให้ห้องสะอาด ชอบใส่เสื้อผ้าที่สะอาด”
“งั้น...เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือด...”
“เฮียจะโยนทิ้ง ไม่ใส่ซ้ำ” เขาบอกง่ายๆ
“โห เสียดายจังนะคะ แต่ก็อย่างว่าแหละ คนรวยทำอะไรก็ได้”
“ใช่ แล้วก็อีกอย่าง… รู้จักเฮียเท่าที่เค้าอยากให้รู้จักก็พอ อย่าอยากรู้เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเรา นอกจากว่าเค้าจะอยากเล่าเอง”
“รับทราบค่ะ แต่หนูว่าเฮียเค้าคงไม่คิดจะเล่าอะไรให้สาวใช้อย่างหนูฟังหรอก ว่าแต่...พี่คิดว่าทำไมเฮียเค้าถึงไม่ฆ่าหนูเหรอคะ” เธอถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้สิ เค้าอาจจะ...เห็นเราแล้วคิดถึงน้องสาวเค้าก็ได้มั้ง หรือไม่ก็อาจจะไม่มีอารมณ์ฆ่าใคร”
“เค้ามีน้องสาวด้วยเหรอคะ”
“ใช่ เฮียมีน้องสาวแล้วก็น้องชายฝาแฝดอีกสองคน อยู่ๆ ไปอีกหน่อยเราคงได้เจอเองแหละ”
“ค่ะ แล้ว...ผู้ชายที่เค้ายิงไปนั่นล่ะ แบบนั้นเรียกว่ามีอารมณ์เลยอยากฆ่าเหรอคะ”
“ถ้าอายหมายถึงคนในโกดังน่ะ เฮียไม่ได้ฆ่ามันหรอก แต่มันคิดจะแทงเฮียก่อน เฮียก็เลยสั่งสอนให้รู้สำนึกน่ะ ตอนนี้มันก็...”
“ก็อะไรคะ”
“ไม่พูดดีกว่า เหมือนว่าพี่จะพูดมากเกินไปแล้ว”
“อ้าว อยู่ดีๆ ก็ไม่เล่าต่อซะงั้นน่ะ แต่ถ้าเค้ายังไม่ตายก็ดีค่ะ เฮียจะได้ไม่ต้องติดคุก”
“อย่าบอกนะว่าห่วงเฮียขึ้นมา”
“ห่วงสิคะ”
“หืม?” เขามองเธออย่างสงสัย
“ก็ถ้าเฮียติดคุกขึ้นมาแล้วใครจะจ้างหนูอีกล่ะ เดือนละตั้งสามหมื่นแน่ะ ทำงานบริษัทแบบพนักงานทั่วไปยังไม่ได้เท่านี้เลย หนูนะ...ตั้งใจว่าจะทำงานให้ดี ให้เฮียเค้าเมตตา หนูจะได้เก็บเงินไว้เยอะๆ เอาไว้ดูแลตัวเองต่อไป”
“แล้ว...พ่อแม่เราล่ะ”
“ไม่มีแล้วค่ะ พ่อแม่หนูเสียไปตั้งแต่หนูอายุสิบห้าแล้วล่ะ พวกท่านประสบอุบัติเหตุน่ะ หนูก็เลยต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด ตอนนี้ก็เรียนปีสามแล้วค่ะ อีกปีเดียวก็จบ ดีที่เรียนมหา’ลัยรัฐแต่ค่าเทอมมันก็ไม่ได้ถูกมากนักหรอก เทอมละเกือบหมื่นเหมือนกัน”
“แสดงว่าเรา...เป็นเด็กกำพร้าสินะ”
“ค่ะ จะเรียกอย่างนั้นก็ได้”
“แล้วเฮียรู้รึเปล่า ได้บอกเฮียมั้ย”
“รู้ค่ะ เฮียเค้าถามว่าหนูเป็นใคร หนูก็เล่าให้เฮียฟังแบบที่บอกพี่นี่แหละ”
“งั้นพี่ว่า...พี่พอจะเดาได้แล้วล่ะ ว่าทำไมเฮียถึงไม่ฆ่าเรา แถมยังจ้างเรามาทำงานด้วยอีก”
“จริงเหรอคะ เพราะอะไรคะ พี่แสนบอกหนูหน่อยสิ”
“ไม่บอก”
“อ้าว ทำไมชอบพูดอะไรครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ล่ะคะ มันอึดอัดรู้รึเปล่า”
“เอาเป็นว่าเราก็ตั้งใจทำงานให้สมกับความเมตตาของเฮียเค้าละกัน พี่คงบอกได้แค่ว่า...เฮียเค้าไม่ได้เมตตาคนง่ายนักหรอก เพราะฉะนั้นอายต้องรักษาโอกาสนี้ไว้ให้ดี อย่าทรยศเฮียเด็ดขาด เข้าใจรึเปล่า”
“หนูไม่ทรยศเฮียหรอกค่ะ พี่แสนสบายใจได้เลย”
“คิดได้อย่างนั้นก็ดีแล้ว ขอแค่เราซื่อสัตย์กับเฮีย รับรองว่าชาตินี้เราไม่มีวันอดตายแน่นอน”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ เฮียน่ะเค้ามีอิทธิพลมากนะ ขนาดตำรวจยศใหญ่ยังต้องเกรงใจเลย นักการเมืองหลายคนก็ยังต้องก้มหัวให้ ไม่ใช่แค่อิทธิพลในกรุงเทพฯ แต่ทั้งภาคตะวันออกถ้าพูดชื่อกับนามสกุลของเฮียไป รับรองว่าไม่มีใครไม่รู้จักหรอก”
เธอเอนหัวพิงพนักเบาะ พลางคิดทบทวนสิ่งที่เพิ่งได้ฟัง ไม่แน่ว่าถ้าเธอตั้งใจทำงานกับเขาต่อไปมันก็อาจจะเป็นโอกาสดีอย่างที่พี่แสนคนนี้บอกก็ได้ บางที...เคราะห์ร้ายก่อนหน้าอาจจะกลายเป็นเคราะห์ดี ทำให้เธอได้มีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าเดิม
- ผู้เขียน
